Oś silnikowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
Ten artykuł od 2017-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Trier_Bahnhof_Triebachse_Baureihe_44.jpg/220px-Trier_Bahnhof_Triebachse_Baureihe_44.jpg)
Oś silnikowa w parowozie to oś napędowa otrzymująca napęd bezpośrednio przez korbowód od maszyny parowej, połączona z osiami dowiązanymi za pomocą wiązarów przenoszących napęd[1].
W najczęstszym rozwiązaniu, cylindry silnika parowego umieszczone są na zewnątrz ramy podwozia (ostoi) i napędzają oś silnikową poprzez korbowód za pomocą czopów na powierzchni zewnętrznej kół. W przypadku zestawów kołowych zamocowanych wewnątrz ostoi zewnętrznej, napęd przenoszony jest za pomocą korb Halla, umocowanych na przedłużeniu osi zestawu kołowego. W rozwiązaniach z cylindrami umieszczonymi wewnątrz ostoi, napędzają one oś silnikową za pomocą osi wykorbionej. W przypadku parowozów wielocylindrowych ta sama oś silnikowa może być napędzana za pomocą czopów korbowych i osi wykorbionej.
Oś silnikowa stosowana jest w prawie wszystkich parowozach. Szczególnym przypadkiem jest oś ślepa pozbawiona kół, zamocowana na stałe w ostoi, otrzymująca napęd z silnika.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Maciej Panasiewicz. Budowa parowozu - podwozie (2). „Świat Kolei”. 1/2001. s. 34.