Obóz jeniecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obóz jeniecki – miejsce przetrzymywania wziętych do niewoli żołnierzy przeciwnika podczas lub po zakończeniu bezpośrednich działań wojennych. Jeniec wojenny, to osoba, która zgodnie z artykułem 4 i 5 Konwencji Genewskiej o traktowaniu jeńców wojennych przyjętej 12 sierpnia 1949, była zaangażowana w działania bojowe pod rozkazami swojego rządu i została zatrzymana przez siły zbrojne strony przeciwnej^[1].

• Niemieckie obozy jenieckie 1939–1945
• Obozy internowanych żołnierzy armii URL w Polsce
• Stalag XII F
• Jeńcy sowieccy w niewoli polskiej (1919–1921)
• Obóz jeniecki pod Strzałkowem
• Oflag
• Stalag

Zobacz multimedia związane z tematem: Obóz jeniecki