Obrót (prawo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obrót – pojęcie z zakresu nauk prawnych oznaczające stosunki oraz czynności prawne istniejące w związku z działalnością podmiotów prawa cywilnego na gruncie wymiany dóbr i usług^[1]. Wyróżnia się trzy rodzaje obrotu:

1. obrót powszechny – odbywający się bez związku z działalnością gospodarczą uczestników (obojętnie, czy taka jest prowadzona, czy nie);
2. obrót obustronnie profesjonalny (obustronnie gospodarczy, gospodarczy sensu stricto, handlowy sensu stricto, business to business) – odbywający się w związku z działalnością gospodarczą. Jego uczestnicy (przedsiębiorcy) zawierają umowy dwustronnie handlowe^[2].
3. obrót jednostronnie profesjonalny (jednostronnie gospodarczy, gospodarczy sensu largo, handlowy sensu largo) – z jednej strony odbywający się w związku z działalnością gospodarczą, z drugiej – odbywający się bez związku z taką działalnością^[3]. Do obrotu jednostronnie profesjonalnego zalicza się (lub utożsamia się z nim^[2]) obrót konsumencki (business to consumer), w którym jeden z podmiotów jest konsumentem^[4]. Uczestnicy tego obrotu zawierają umowy jednostronnie handlowe^[2].

Obrót dwustronnie profesjonalny i powszechny charakteryzuje przewaga norm względnie dyspozytywnych (iuris dispositivi), a obrót jednostronnie profesjonalny (w tym konsumencki) norm semiimperatywnych (iuris semidispositivi), chroniących słabszą stronę stosunku prawnego. Największa swoboda umów obowiązuje w obrocie powszechnym i obustronnie profesjonalnym^[5]. Obrót prawny jest przedmiotem badań Centrum Naukowego na rzecz Bezpiecznego Obrotu Prawnego^[6].

• MaciejM. Koszowski MaciejM., Obrót powszechny, profesjonalny i konsumencki, „Ius Novum”, 4/2010, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Uczelnia Lazarskiego, 2010, s. 160-165, ISSN 1897-5577 [dostęp 2015-12-18] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-07] .
• AndrzejA. Kidyba AndrzejA., Prawo handlowe, Warszawa: C.H. Beck, 2013, ISBN 978-83-255-5419-4 .