Obraz cyfrowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obraz cyfrowy (ang. digital image) – dwuwymiarowy obraz zapisany w postaci binarnej, możliwy do przechowywania w pamięci cyfrowej^[1]. Pojęcie najczęściej dotyczy obrazu zapisanego w postaci rastrowej, w której jest on przedstawiony jako dwuwymiarowa macierz pikseli. W takim ujęciu można traktować obraz jako dwuwymiarową funkcję dyskretną przypisującą współrzędnym piksela jego kolor^[2].

W szerszym ujęciu do obrazów cyfrowych można zaliczyć również grafikę wektorową, gdzie obrazy przedstawiane są za pomocą wzorów matematycznych, toteż mogą być skalowane bez utraty jakości^[3].

Należy zwrócić uwagę, że wizualizacja obrazu cyfrowego (np. jego wydruk lub wyświetlenie na ekranie) nie jest już obrazem cyfrowym, a analogowym^[1][4].

Obraz cyfrowy może powstać w wyniku digitalizacji obrazu rzeczywistego (np. poprzez wykonanie zdjęcia cyfrowym aparatem fotograficznym lub zeskanowanie dokumentu na skanerze)^[5] albo też przez metody syntetyczne. Do zapisu obrazu cyfrowego na nośniku cyfrowym wykorzystuje się różne formaty plików graficznych, często stosujące kompresję danych w celu oszczędzania miejsca na tym nośniku.

• cyfrowe przetwarzanie obrazów
• obraz binarny