Oddział zaporowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oddział zaporowy – element ugrupowania bojowego^[1] tworzony z wojsk inżynieryjnych wyposażony w środki do wykonywania różnego rodzaju zapór na przewidywanych kierunkach przeciwuderzeń (kontrataków) czołgów nieprzyjaciela, osłony skrzydeł i styków wojsk oraz umacniania opanowanych w toku operacji ważnych obiektów i rubieży^[2].

OZap może wykonywać swoje zadania we współdziałaniu z odwodem przeciwpancernym lub samodzielnie. Może występować w sile od plutonu do batalionu. Wyposażony w środki do minowania i materiały wybuchowe. Typowy OZ dokonuje minowania za pomocą ustawiaczy min albo przystosowanych do tego celu samochodów terenowych z pochylniami; niekiedy minuje teren przy pomocy śmigłowców^[2].

Użycie oddziału zaporowego brygady zmechanizowanej (dane z 2014) na jednej rubieży minowania przy jednostce minowania 450 min i długość pola minowego – 0,6 km może powstrzymać natarcie kompanii przeciwnika na poziomie 70-80% jej ugrupowania bojowego. Przy polu minowym o gęstość 750 min/km przyjmuje się, że zostanie zniszczonych około 6–7 wozów bojowych^[3].

• Krzysztof Krakowski (red.): Wskaźniki taktyczne wojsk lądowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-295-0.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979.
• Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd16/99.