Odtwarzacz CD – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odtwarzacz Sony CDP-35 z 1986 roku
Philips CD-100, jeden z najwcześniejszych odtwarzaczy płyt kompaktowych z 1983 roku, którego premiera miała miejsce 1 listopada 1982 roku. Firma Philips o jeden miesiąc przegrała z firmą Sony, która 1 października 1982 wprowadziła na rynek muzyczny swój pierwszy konsumencki odtwarzacz CD, Sony CDP-101

Odtwarzacz CD – elektroniczne urządzenie cyfrowe służące do odtwarzania płyt CD z nagranym dźwiękiem w formacie Audio za pomocą wiązki lasera, w Polsce początkowo znane pod nazwą gramofon laserowy cyfrowy, gramofon cyfrowy[1] lub dyskofon[2] albo też odtwarzacz płyt kompaktowych[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Odtwarzacze CD pojawiły się w pierwszej połowie lat 80. XX wieku i były konstruowane jako dodatkowe urządzenia do podłączenia do wież stereo.

Pierwszym produkowanym seryjnie na świecie odtwarzaczem CD był Sony CDP-101, którego premiera rynkowa odbyła się w Tokio 1 października 1982 roku[4].

W roku 1986 na rynku oferowanych było ok. 100 typów odtwarzaczy CD wytwarzanych przez 30 producentów. Na przykład w RFN do połowy roku 1986 sprzedano 500 tysięcy odtwarzaczy CD i około 6 milionów płyt CD[5].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

W dobie miniaturyzacji urządzeń elektronicznych, odtwarzacze są również umieszczane w jednej obudowie wraz ze wzmacniaczem, tunerem oraz (w XXI w. coraz rzadziej) magnetofonem. Takie urządzenia potocznie nazywane są mini-wieżami.

Czytniki płyt CD były także wbudowywane do komputerów typu desktop i laptop. Dla nowszych lekkich laptopów odtwarzacz CD był podłączany kablem USB. Odtwarzacze miały także funkcję nagrywania płyt CD i płyt DVD.

Istnieją różne rodzaje odtwarzaczy CD. Jednym z nich jest przenośny odtwarzacz z wyjściem słuchawkowym, potocznie zwany discmanem od nazwy odtwarzacza produkowanego przez firmę Sony.

W Polsce produkcją odtwarzaczy CD (zwanych przed producentów krajowych również dyskofonami) zajmowały się trzy firmy:

  • Zakłady Radiowe Radmor w Gdyni – odtwarzacze z głowicami laserowymi firm Sony i Philips,
  • Zakłady Radiowe Diora w Dzierżoniowie – odtwarzacze z głowicami laserowymi firmy Philips,
  • Łódzkie Zakłady Radiowe Fonica – odtwarzacze z głowicami laserowymi firmy Sony.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bolesław Urbański: Magnetofony i gramofony cyfrowe. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989, s. 155-181. ISBN 83-206-0872-4.
  2. gramofon cyfrowy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-11-25].
  3. Odtwarzacz płyt kompaktowych - encyklopedia WIEM onet.pl. [dostęp 2010-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  4. Tom Howe: Sony CDP-101 - the Compact Disc is Introduced. www.cedmagic.com. [dostęp 2010-09-03].
  5. Z kraju i ze świata. „Radioelektronik”. 87, s. 1, sierpień 1986. Andrzej Sowiński (red. nacz.).