Okuń – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okuń
Ilustracja
Herb Okuń
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Ocunye, Okonie, Okunie

Pierwsza wzmianka

1435

Strona z Tablic odmian herbowych Chrząńskiego. Herb Okuń w 3 rzędzie, 3 kolumnie.

Okuń (Ocunye, Okonie, Okunie) – polski herb szlachecki o niepewnym wizerunku.

Opis herbu

[edytuj | edytuj kod]

Istnieją rozbieżne poglądy na to, jak wyglądał herb Okuń.

Kasper Niesiecki blazonował herb następująco[1]:

W polu rogacina podwójnie przekrzyżowana, zaćwieczona na kuli-świecie.

Klejnot – trzy pióra strusie.

Tak samo herb opisuje Seweryn Uruski[2].

Stanisław Chrząński przypisuje herbowi zieloną tynkturę pola, zaś barwę kuli błękitną ze złotym okuciem. Tadeusz Gajl zaczerpnął barwę pola od Chrząńskiego, ale barwę godła pozostawił nieznaną[3].

Józef Szymański nie zgadza się z tą rekonstrukcją, twierdząc, że herb Okunie, zaginiony w XVI wieku, jest nieznany z wizerunku[4].

Według Stanisława Dziadulewicza natomiast, herb ten jest tożsamy z Beliną, a Okunie to jedno z zawołań Beliny[5].

Najwcześniejsze wzmianki

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka pisana z 1435[6]. Zaginął według Szymańskiego w XVI wieku[4].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Według Szymańskiego, Okunie jest nazwą imionową lub obrazową[4].

Herbowni

[edytuj | edytuj kod]

Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego Tadeusza Gajla. Według jego ustaleń, herb Okuń przysługiwał 10 rodzinom herbownych o nazwiskach[7]:

Ichnatowicz, Janczewski, Okoniewski, Okoniowski, Okoński, Okuniek, Okuniewicz, Okuniowski, Okuń, Pieńkowski.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 7. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 67.
  2. Seweryn Uruski: Rodzina.Herbarz szlachty polskiej. T. 12. Warszawa: 1915, s. 286.
  3. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
  4. a b c Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 197. ISBN 83-7181-217-5.
  5. Stanisław Dziadulewicz. Herb Okuń vel Okunie. „Miesięcznik Heraldyczny”. 17, s. 157-158, 1938. Warszawa. 
  6. Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 262. ISBN 83-01-09797-3.
  7. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.