Olbora – Wikipedia, wolna encyklopedia

Olbora, czasem również zwana orborą (z łac. urbarium) – w dawnej Polsce czynsz płacony w naturze w wysokości ¹/₁₁ lub ¹/₁₀ wydobytego kruszcu albo w gotówce („kruszcowe”) na rzecz króla. Jeszcze w XVI w. olbora pobierana była nie tylko z dóbr królewskich, tj. od gwarków olkuskich i chęcińskich, lecz również z dóbr prywatnych. Wyjątek stanowiły dobra kościelne^[1], w których – jak na przykład w Miedzianej Górze czy w kluczu sławkowskim^[2] – olbora zasilała skarbiec biskupi. Olbora królewska od 1563 przeznaczona była na utrzymanie wojska kwarcianego.

• H. Łabęcki, Górnictwo w Polsce. Opis kopalnictwa i hutnictwa polskiego pod względem technicznym, historyczno-statystycznym i prawnym, t. I, Warszawa 1841.
• Jan Pazdur (red.), Z dziejów górnictwa i hutnictwa, Wyd. Geologiczne, t. 8–10.
• Zygmunt Rybicki (red.), Mała encyklopedia prawa, PWN, Warszawa 1980, s. 420.

Zobacz hasła olbora i orbora w Wikisłowniku

• Orbora. W: Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1927, s. 381.