Oliver McCall – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oliver McCall
Ilustracja
Pseudonim

Atomic Bull

Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1965
Chicago (Illinois)

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

74

Zwycięstwa

58

Przez nokauty

37

Porażki

14 (1 KO)

Remisy

0

Nieodbyte

2

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 01.02.2019.

Oliver McCall (ur. 21 kwietnia 1965 w Chicago) – amerykański bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata federacji WBC.

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Oliver McCall jako amator wygrał dwukrotnie prestiżowy turniej "Golden Gloves" w Chicago.

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Lata '80 i '90 - droga na szczyt

[edytuj | edytuj kod]

Oliver McCall jako zawodowy pięściarz zadebiutował 2 listopada 1985 roku. W 1 rundzie przez techniczny nokaut pokonał Lou Baileya.

26 czerwca 1992 McCall w swojej 24 zawodowej walce, stoczył walkę o pierwszy pas. Po 12 rundach, przegrał niejednogłośnie na punkty, z Tonym Tuckerem. Stawką rywalizacji był regionalny tytuł Mistrza Ameryki Północnej (NABF)[1].

24 września 1994 Oliver McCall pokonał przez techniczny nokaut, w 2 rundzie, Lennoxa Lewisa, zdobywając tytuł Mistrza Świata federacji WBC w kategorii ciężkiej. Była to 30 walka Amerykanina w zawodowej karierze[2].

8 kwietnia 1995 McCall po raz pierwszy obronił tytuł Mistrza Świata, pokonując jednogłośnie na punkty Larry'ego Holmesa, byłego pogromcę m.in. Muhammada Alego i Tima Witherspoona[3].

2 września 1995 Amerykanin stracił tytuł Mistrza Świata federacji WBC, ulegając jednogłośnie na punkty Frankowi Bruno[4].

24 lutego 1996 Oliver McCall już w 1 rundzie, przez techniczny nokaut, pokonał Olega Maskajewa[4].

7 lutego 1997 McCall ponownie zmierzył się z Lennoxem Lewisem. Stawką pojedynku był wakujący tytuł Mistrza Świata WBC. Amerykanin przegrał w 5 rundzie, przez techniczny nokaut, gdy w 55 sekundzie sędzia Mills Lane zastopował walkę, ze względu na postawę Olivera McCalla, który w dwóch ostatnich rundach wyprowadził jedynie 3 ciosy. Jest to jego jedyna porażka przed czasem, jaką zanotował podczas zawodowej kariery[5].

XXI wiek - pasy regionalne, walki rankingowe

[edytuj | edytuj kod]

17 listopada 2001 Oliver McCall znokautował w 10 rundzie Henry'ego Akwinde. Do momentu przerwania pojedynku Akwinde prowadził na punkty[6].

13 sierpnia 2005 na gali w Chicago, Oliver McCall pokonał przez techniczny nokaut, Polaka Przemysława Saletę[7].

9 września 2006 McCall zdobył wakujący pas WBC Fecarbox, zwyciężając przez techniczny nokaut, w 4 rundzie, Darrolla Wilsona[8].

W 2007 roku Oliver McCall wziął udział w eliminatorach federacji WBC, których stawką była możliwość walki o tytuł Mistrza Świata. 16 czerwca pokonał po 12 rundach Sinana Şamil Sama, zdobywając pas WBC International[9]. W walce dającej prawo zmierzenia się z posiadaczem pasa mistrzowskiego, McCall uległ po 12 rundach, jednogłośnie na punkty, Juanowi Carlsowi Gomezowi, tracąc tym samym pas WBC International[10].

7 grudnia 2010 McCall pokonał niejednogłośnie na punkty Fresa Oquendo, zdobywając pas IBF Inter-Continental[11].

18 marca 2011 Oliver McCall stoczył pojedynek o pas NABF oraz WBC Latino z Cedrickiem Boswellem. Po 12 rundach, sędziowie wskazali jednogłośne zwycięstwo Boswella[12][13].

20 sierpnia 2011 McCall zdobył wakujący pas World Boxing Foundation Intercontinental, pokonując po 10 rundach, jednogłośnie na punkty, Damiana Willsa[14].

16 maja 2012 Oliver McCall uległ jednogłośnie na punkty Francesco Pianecie w 10-rundowej walce[15]. Amerykanin przyjął propozycję walki na osiem dni przed terminem pojedynku[16].

XXI wiek - Pojedynki z Polakami

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 2013 roku Oliver McCall wyraził chęć stoczenia rewanżowego pojedynku z Przemysławem Saletą, który tego samego miesiąca pokonał Andrzeja Gołotę. Mimo tego, Polak zapowiedział, że walka z Gołotą była jego ostatnią w zawodowej karierze bokserskiej[17].

18 maja 2013 na gali w Legionowie, Olvier McCall przegrał jednogłośnie na punkty (77-76, 77-75 i 79-75), po 8 rundach, z Krzysztofem Zimnochem[18]. Na tej samej gali porażkę odniósł syn Olivera - Elijah, który został znokautowany przez Marcina Rekowskiego w 5 rundzie[19].

1 lutego 2014 w walce wieczoru, na gali w Opolu, Oliver McCall zmierzył się z Marcinem Rekowskim. Po ośmiu rundach, niejednogłośnie na punkty stosunkiem 77:74, 77:75 i 75:76, sędziowie orzekli zwycięstwo byłego Mistrza Świata federacji WBC. Początkowo ogłoszono wygraną Polaka, jednak po chwili zweryfikowano wynik na korzyść Amerykanina[20][21].

26 kwietnia 2014 roku, na gali Wojak Boxing Night w Legionowie, Oliver McCall przegrał w rewanżowym pojedynku z Marcinem Rekowskim, ulegając jednogłośnie na punkty, stosunkiem 94:96, 92:98 oraz 91:99[22].

25 października 2014 roku na gali w Częstochowie, Oliver McCall był sekundantem Danella Nicholsona w pożegnalnej walce Andrzeja Gołoty[23][24].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Oliver McCall urodził się i dorastał w Chicago. Jest żonaty, ma siedmioro dzieci - cztery córki i trzech synów[25]. Jeden z synów. Elijah McCall również jest zawodowym pięściarzem, walczącym w kategorii ciężkiej[26].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Tony Tucker vs. Oliver McCall. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  2. ↑ Lennox Lewis vs. Oliver McCall (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  3. ↑ Oliver McCall vs. Larry Holmes. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  4. ↑ a b Oliver McCall vs. Frank Bruno. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  5. ↑ Lennox Lewis vs. Oliver McCall (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  6. ↑ Oliver McCall vs. Henry Akinwande. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  7. ↑ Oliver McCall vs. Przemyslaw Saleta. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  8. ↑ Oliver McCall vs. Darroll Wilson. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  9. ↑ Sinan Şamil Sam vs. Oliver McCall. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  10. ↑ Juan Carlos Gomez vs. Oliver McCall (2nd Meeting). boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  11. ↑ McCall minimalnie lepszy od Oquendo. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  12. ↑ Boswell wypunktował McCalla. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  13. ↑ Cedric Boswell vs. Oliver McCall. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  14. ↑ Atomowy Byk lepszy od kolejnego rywala. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  15. ↑ Pianeta wypunktował wolnego McCalla. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  16. ↑ McCall: Jak przegram z Zimnochem, zajmę się karierą syna [wywiad - kulisy walki z Pianetą]. ringpolska.pl. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  17. ↑ McCall chce rewanżu z Saletą. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  18. ↑ Krzysztof Zimnoch jednogłośnie na punkty. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  19. ↑ Rekowski znokautował [Elijaha McCalla]. ringpolska.pl. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  20. ↑ McCall nieznacznie lepszy od Rekowskiego. Skandal przy odczytywaniu kart punktowych!. bokser.org. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  21. ↑ McCall minimalnie lepszy od Rekowskiego.. ringpolska.pl. [dostęp 2014-02-02]. (pol.).
  22. ↑ bokser.org: Rekowski zrewanżował się McCallowi. [dostęp 2014-04-27]. (pol.).
  23. ↑ McCall będzie stał w narożniku Nicholsona w walce z Gołotą.. ringpolska.pl. [dostęp 2014-10-27]. (pol.).
  24. ↑ Gołota pożegnał się z ringiem, wyniki gali w Częstochowie.. ringpolska.pl. [dostęp 2014-10-27]. (pol.).
  25. ↑ Oliver McCall - profile. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).
  26. ↑ Elijah McCall - profile. boxrec.com. [dostęp 2014-02-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oliver_McCall&oldid=72166811”