Opukiwanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Opukiwanie (łac. percussio) – jeden ze sposobów badania fizykalnego (przedmiotowego). Polega na przyłożeniu lewej ręki z rozpostartymi palcami w opukiwanym miejscu i stukaniu zgiętym palcem trzecim ręki prawej w trzeci palec lewej ręki.

Oceniany jest odgłos opukowy. Może on być:

• stłumiony (jak np. na udzie)
• jawny (jak w normalnych warunkach nad płucami)
• bębenkowy (jak na brzuchu).

 Zobacz więcej w artykule Choroby układu oddechowego, w sekcji Różnicowanie na podstawie objawów przedmiotowych.

Opukiwaniem można ocenić między innymi:

• wielkość serca, wątroby, płuc (wielkość i ruchomość)
• obecność płynu lub powietrza w jamie opłucnej,
• bezpowietrzność miąższu płucnego (guz, zapalenie),
• wypełnienie pęcherza moczowego.

Metodę tę opisał w 1761 Leopold Auenbrugger, ale początkowo pozostała ona niezauważona. Dopiero francuski lekarz Jean-Nicolas Corvisart opisał ją szerzej w 1808. Polski emigrant po powstaniu listopadowym Adam Raciborski, lekarz pracujący we Francji, napisał w 1835 podręcznik na temat nowych technik badań pt. "Nouveau manuel compiet d'auscultation et de percussion", w którym obok opukiwania (percussion) opisał osłuchiwanie (auskultację – auscultatio).