French
DeutschOsiedle Kazimierzowskie – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Zachodnia strona osiedla os. Kazimierzowskie 33, 32, 31 i 29 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| Data budowy | 1963–1968 |
| Architekt | Jadwiga Guzicka z zespołem |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Krakowa  | |
 50°05′07,0″N 20°01′23,6″E/50,085278 20,023222 | |
Osiedle Kazimierzowskie – osiedle w Krakowie wchodzące w skład Dzielnicy XVI Bieńczyce, niestanowiące jednostki pomocniczej niższego rzędu w ramach dzielnicy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Osiedle Kazimierzowskie stanowi część Bieńczyc Nowych – założenia architektoniczno-urbanistycznego, w zamierzeniu stanowiącego rozbudowę dzielnicy Nowa Huta w kierunku północno-zachodnim. W 1959 roku w wyniku konkursu na projekt założenia wybrano koncepcję autorstwa warszawskiej architekt Jadwigi Guzickiej z zespołem w którym za projekt urbanistyczny odpowiadali Anna Basista i Jan Lewandowski a za architekturę budynków Kazimierz Chodorowski, Stefan Golonka oraz konstruktor dr inż. Tadeusz Kantarek[1][2][3]. Całe założenie było projektowane dla ok. 30 tys. mieszkańców – ok. 5,5 tys. na jednym osiedlu[1]. Cechuje je luźna zabudowa budynkami wolnostojącymi z przeważającą zabudową 5- i 11-kondygnacyjną. Główną osią zespołu urbanistycznego jest park Planty Bieńczyckie, wzorowane na Plantach Krakowskich, który spaja osiedla wchodzące w skład zespołu w jedną urbanistyczną całość. Wzdłuż parkowej osi zaplanowano obiekty użyteczności publicznej – szkoły, przedszkola, domy handlowe, domy kultury, biblioteki[1][3]. Oprócz Osiedla Kazimierzowskiego w skład Bieńczyc Nowych wchodzą jeszcze osiedla Strusia, Kalinowe, Na Lotnisku, Wysokie, Jagiellońskie, Przy Arce, Niepodległości, Albertyńskie oraz Złotej Jesieni[1][3]. Realizacja zespołu urbanistycznego odbyła się w latach 1962-1979[3].
Usytuowanie i rozplanowanie
[edytuj | edytuj kod]Za granice osiedla można uznać: od południa – aleja gen. Andersa, od zachodu – ulica Broniewskiego, od północy – Planty Bieńczyckie oraz od wschodu – ulica Szajnowicza-Iwanowa.
Osiedle składa się z 9 bloków czteropiętrowych, 3 wieżowców dziesięciopiętrowych oraz 9 bloków czteropiętrowych typu „puchatki”. Na osiedlu wybudowano także nowy blok nr 27 z końca lat 80. Pod nr 30 znajduje się typowy dla lat 60. pawilon handlowy. Mieścił on niegdyś restaurację „Orion” otwartą w lutym 1967 roku[4]. Do dziś w jego kompleksie znajduje się jedna z najstarszych aptek Nowej Huty – Apteka „Pod Jarzębinami”.
-
Wnętrze osiedla, bloki czteropiętrowe 8 i 9, widok na wschód -
Wnętrze osiedla, bloki czteropiętrowe 8 i 4, na dalszym planie dziesięciopiętrowy blok 7 -
Wschodnia strona osiedla, na pierwszym planie blok 3 -
Ulica Spytka z Melsztyna
os. Kazimierzowskie 7, 8 i 9
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Nowa Huta Architektoniczny portret miasta drugiej połowy XX wieku. Kraków: Ośrodek Kultury im. Cypriana Kamila Norwida, 2018, s. 107, 110. ISBN 978-83-948244-3-3.
- ↑ Bieńczyce – założenie urbanistyczne. [w:] Krakowski Szlak Modernizmu [on-line]. [dostęp 2019-06-28].
- ↑ a b c d Bieńczyce osiedla mieszkaniowe i Planty Bieńczyckie. [w:] Stowarzyszenie Architektów Polskich Oddział Kraków [on-line]. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ "Orion" otwarty, „Głos Nowej Huty” (7), 18 lutego 1967, s. 7.
