Ostróg forteczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ostróg forteczny – element obronny zwykle w postaci schronu bojowego, stosowany w fortyfikacji od początku XX w.^[2].

Ostróg forteczny to zwykle betonowy schron bojowy będący jednocześnie stanowiskiem i częścią składową fortyfikacji systemu fortowego rozproszonego. Przystosowany do prowadzenia ognia półokrężnego lub okrężnego^[3]. Ostróg potocznie i nieściśle nazywany bywa bunkrem lub blokhauzem.

Zobacz też

ostróg

Przypisy

↑ Architektura obronna w krajobrazie Polski 1996 ↓, s. 178.
↑ Architektura obronna w krajobrazie Polski 1996 ↓, s. 538.
↑ Mała encyklopedia wojskowa 1970 ↓, s. 547, t.2.

Bibliografia

Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996.
Praca zbiorowa: Mała encyklopedia wojskowa. Warszawa: MON, 1970.

[CITEREFArchitektura_obronna_w_krajobrazie_Polski1996178-1] Architektura obronna w krajobrazie Polski 1996 ↓, s. 178.

[CITEREFArchitektura_obronna_w_krajobrazie_Polski1996538-2] Architektura obronna w krajobrazie Polski 1996 ↓, s. 538.

[CITEREFMała_encyklopedia_wojskowa1970547,_t.2-3] Mała encyklopedia wojskowa 1970 ↓, s. 547, t.2.

[1]

[2]

[3]