Owca ałtajska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Owca ałtajska

Ovis ammon ammon[1]
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Rodzina	wołowate
Podrodzina	koziorożce
Rodzaj	owca
Gatunek	owca dzika
Podgatunek	owca ałtajska
Systematyka w Wikispecies

Owca ałtajska^[2], dawniej: argali^[3] (Ovis ammon ammon) – największa dzika owca; występuje w Azji Środkowej (Himalaje, Tybet, Ałtaj).

Owca ałtajska jest największą dziką owcą. Długość jej ciała wynosi 120-200 cm, zaś wysokość w kłębie 90-120 cm. Masa ciała waha się między 65 a 120 kg. Podobnie jak u innych owiec dzikich, futro brązowe, a nogi białe. Samce posiadają okazałe skręcone nieco rogi, u tego podgatunku osiągające wagę 20-22 kg^[4].

Zasięg występowania tego podgatunku obejmuje Ałtaj w zachodniej i południowo-zachodniej Mongolii^[5] oraz przyległych obszarach Rosji i Chin. Środowisko życia stanowią zimne, suche obszary trawiaste na zboczach gór i w dolinach między wzgórzami^[6].

Ruja u owcy zaczyna się późnym październikiem lub na początku listopada, a właściwy sezon rozrodczy – na przełomie listopada i grudnia. Ciąża trwa około 150 dni. Młode rodzą się późnym kwietniem lub wcześnie w maju. Zwykle owca rodzi 1 młode, rzadko 2. Samice są dojrzałe płciowo w drugim roku życia, jednak rzadko rozmnażają się już wtedy; u samców nie dochodzi do rozrodu w tym wieku, gdyż są zdominowane przez starsze i bardziej doświadczone osobniki. Niektóre samce przeżywały ponad 10 lat^[6].