Płaszcz lufy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Płaszcz lufy – zewnętrzna część lufy broni palnej: nałożona na gorąco na właściwą lufę specjalna warstwa metalu, mająca na celu wywołanie naprężenia wstępnego, odwrotnego do tego, jakie występuje w przewodzie lufy podczas strzału. Może być wykonany ze stali o gorszej jakości niż koszulki lub rury rdzeniowe.

• Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: MON, 1978. Brak numerów stron w książce
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 177. ISBN 83-86028-01-7.