Płaszczowiny reglowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Płaszczowiny reglowe – płaszczowiny, z których zbudowane są północne zbocza Tatr. Zalegają na płaszczowinach wierchowych. Na nich z kolei zalegają osady eoceńskie – zlepieńce, wapienie numulitowe oraz flisz podhalański^[1].

Płaszczowiny reglowe dzielą się na mniejsze jednostki. Są to^[2]:

• płaszczowina kriżniańska,
• płaszczowina choczańska,
• płaszczowina strażowska.

Tworzą pas wychodni wzdłuż północnego brzegu Tatr Zachodnich i Wysokich oraz obejmują prawie całe Tatry Bielskie^[2][3]. Ponieważ północne stoki Tatr w gwarze podhalańskiej nazywane są reglami, stąd nazwa – płaszczowiny reglowe.

Serie reglowe składają się z osadów triasu, jury i kredy, przy czym poszczególne piętra są różnie wykształcone w różnych jednostkach^[2].