PAPP-A – Wikipedia, wolna encyklopedia

PAPP-A (ciążowe białko osoczowe, ang. pregnancy-associated plasma protein A, pappalysin 1) – wielkocząsteczkowe białko syntetyzowane w trofoblaście. Stężenie PAPP-A w osoczu rośnie do czasu porodu. Pełni funkcję immunosupresyjną^[1].

Stężenie osoczowe PAPP-A wykorzystuje się do oceny ryzyka wystąpienia u dziecka niektórych zespołów wad wrodzonych (takich jak zespół Downa, zespół Edwardsa lub zespół Pataua)^[2], a także wydolności łożyska.

Jego ekspresja jest również silnie zwiększona w podatnych na erozję i pękanie, niestabilnych blaszkach miażdżycowych. Ma ono dużą wartość prognostyczną u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.^{[potrzebny przypis]}