Polskie Linie Oceaniczne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polskie Linie Oceaniczne

Polish Ocean Lines

Logo PLO
Państwo	Polska
Siedziba	Gdynia
Adres	81-406 Gdynia al. Marszałka Piłsudskiego 1
Data założenia	1951
Forma prawna	spółka akcyjna
Prezes	Radosław Marciniak
Przewodniczący rady nadzorczej	Dominik Sikora
Nr KRS	0000037312
Położenie na mapie Polski Polskie Linie Oceaniczne
Położenie na mapie województwa pomorskiego Polskie Linie Oceaniczne
Położenie na mapie Gdyni Polskie Linie Oceaniczne
54°31′11,6″N 18°32′06,0″E/54,519889 18,535000
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Polskie Linie Oceaniczne, PLO (Polish Ocean Lines) – polskie przedsiębiorstwo żeglugowe z siedzibą w Gdyni.

PLO powstało jako przedsiębiorstwo państwowe w 1951 r. z połączenia spółek Gdynia-America Line (GAL), Żegluga Polska oraz Polsko-Brytyjskie Towarzystwo Okrętowe. Po utworzeniu firmy rozpoczął się jej stopniowy rozwój. Dokonano zakupu wielu jednostek, a także zwiększono zatrudnienie. W latach 1951–1954 spółka była też m.in. właścicielem sopockiego Grand Hotelu. Tonaż statków wzrastał, aby w latach 60. osiągnąć poziom 800 000 DWT. W 1967 r., w związku z blokadą Kanału Sueskiego, statki PLO, wykonujące rejsy na Daleki Wschód zmuszone były opływać Afrykę. W 1969 r. flagowym statkiem spółki przestał być MS Batory, który został sprzedany po cenie złomu w roku 1971 (statek ten nie został jednak zezłomowany przez nabywcę, a odprzedany dalej). Jego miejsce zajął nowocześniejszy TSS Stefan Batory.

Lata 70. stanowiły okres dalszego wzrostu tonażu floty PLO. Tonaż ten pod koniec dekady wynosił ok. 1,2 mln DWT przy 176 statkach noszących znak armatorski PLO. Zatrudnienie wynosiło ok. 10 000 osób, z czego blisko 80% stanowiła kadra pływająca. Przewozy sięgały 5 mln ton. W tamtym czasie przekazano statki uprawiające żeglugę trampową z PLO do Polskiej Żeglugi Morskiej. Pozwoliło to na skonsolidowanie sektora żeglugowego w Polsce. Rozpoczęto także stopniowo przewozy kontenerów, mocowanych bezpośrednio na pokładach statków nie projektowanych do takiej postaci transportowania. Na przełomie lat 70. i 80. dla głównych linii armatora zrealizowano zakupy dużych, specjalistycznych kontenerowców typu ro-ro i con-ro. Zakupy te przeprowadzono w stoczniach francuskich i hiszpańskich, z uwagi na niemożność złożenia zamówienia w stoczniach polskich - realizujących zamówienia na podobne jednostki znacznie taniej, jednakże wyłącznie dla armatora radzieckiego oraz gigantyczne, a jednocześnie deficytowe dla stoczni promy dla odbiorcy ze Szwecji.

Wprowadzenie stanu wojennego w 1981 r. zmniejszyło obroty przedsiębiorstwa, które zaczęło przynosić straty. Dopiero co nabyty w leasingach, nowoczesny tonaż, nie zawijał nawet do szybko pustoszejących portów w Polsce, wożąc ładunki jedynie między portami Europy Zachodniej i innych kontynentów. Rozpoczął się proces ograniczania działalności. Starsze jednostki sprzedawano za granicę po cenach złomu. Pozbywano się również niektórych nowszych jednostek. Zaznaczył się odpływ kadr oficerskich do armatorów zagranicznych i na ląd. Pod koniec lat 80. XX wieku flota PLO skurczyła się do 97 statków.

Zmiany systemowe w Polsce po 1989 r. wymusiły głębokie zmiany w PLO, które musiały przejść restrukturyzację. Ograniczono działalność oraz zatrudnienie. 29 czerwca 1999 r. przedsiębiorstwo państwowe PLO zostało przekształcone w spółkę akcyjną. W 1999 r. wszystkie spółki wchodzące w skład grupy PLO zatrudniały ok. 3 tysiące osób.

Obecnie w skład grupy kapitałowej PLO wchodzi 12 spółek-córek, z których 2 są w stanie likwidacji. Najważniejszą spółką jest POL-Levant, której głównym zadaniem jest świadczenie usług o profilu stricte żeglugowym. Zajmuje się ona m.in. utrzymywaniem regularnych połączeń tonażem konwencjonalnym oraz RORO na morzach: Bałtyckim, Północnym oraz Śródziemnym.

Pozostałe spółki PLO zajmują się m.in. organizacją zaopatrzenia statków oraz rekrutacją załóg.

W 1976 r. Polskie Linie Oceaniczne zostały odznaczone Orderem Sztandaru Pracy I klasy^[1][2].

• centrala
• Zakład Linii Amerykańskich, Gdynia, ul. Śląska 49a (1970-1986)
• Zakład Linii Azjatyckich i Australijskich, Gdynia, ul. Pułaskiego 8 (1970-1986)
• Zakład Linii Afrykańskich i Śródziemnomorskich, Gdańsk, ul. Długa 76 (1970-1986)
• Zakład Linii Europejskich i Żeglugi Promowej/Z-d Linii Europejskich i Afryki Zachodniej, Szczecin, ul. Hryniewieckiego 8 (1970-1986)
• Zakład Kontenerowy, Gdynia, ul. Marchlewskiego 20 (1974-)
• Zakład Zaopatrzenia, Gdynia, ul. Marchlewskiego 20 (1964-)
• Zakład Socjalny, Gdynia, ul. Korzeniowskiego 22
• Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Żeglugi Liniowej, Gdynia, ul. Żołnierzy I Armii WP 9-11^[4]
• Liceum Morskie, Gdynia, ul. Żeromskiego 30^[5] (1973-1985)

• Euroafrica (1991-2007)
• POL Supply sp. z o.o., Gdynia (1994-2003)
• POL Asia Linie Żeglugowe sp. z o.o., Gdynia (1996-2000)
• POL America S.A. (1993-2000)
• POL Atlantic sp. z o.o., Gdynia (1995-1999)
• POL Levant Linie Żeglugowe sp. z o.o., Gdynia (1993-)
• Polcontainer sp. z o.o., Gdynia (1992-1999)

• GAL Gdynia America Line Inc., Nowy Jork (1921-1999/2001)
• Gdynia America Shipping Lines (London) Ltd., Londyn (1941-)
• PSAL N.V., Antwerpia (1946-)
• Ceylon Ocean Lines Ltd., Kolombo (1956-)
• Pak Ocean Shipping Company (Private) Ltd., Karachi (1951-)
• Polamerica Vasuardiaz Shipping Agency Ltd., Las Palmas (1965^[10]-)
• Polascamar S.R.L., Genua (1977-)^[11]
• Poliberia S.L., Madryt (1969-)
• Pollines AB, Ystad
• Transpol, Paryż

• Euroafrica Linie Żeglugowe
• Polska Marynarka Handlowa
• Chipolbrok

• Jerzy Drzemczewski: Polskie Linie Oceaniczne 1951-2012, Porta Mare Pomorska Oficyna Wydawniczo-Reklamowa Gdynia 2012, s. 360, ISBN 978-83-62022-36-6

Zobacz hasło PLO w Wikisłowniku

• Strona Polskich Linii Oceanicznych