PSzH-IV – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem PSzH (dyskusja). Nie opisano powodu propozycji integracji.

PSZH-IV

Dane podstawowe
Państwo	Węgry
Typ pojazdu	transporter opancerzony
Trakcja	kołowa
Załoga	3 + 6 osób
Historia
Egzemplarze	ok. 1000
Dane techniczne
Silnik	4 cylindrowy silnik wysokoprężny Csepel D414.44 o mocy 73,55 kW/100KM
Poj. zb. paliwa	200 l
Pancerz	14 mm max.
Długość	kadłuba: 569,5 cm
Szerokość	250 cm
Wysokość	230,8 cm
Prześwit	42 cm kadłub 30 cm tylny most
Masa	7,6 t
Osiągi
Prędkość	80 km/h w terenie: 45 km/h w wodzie: 9 km/h
Zasięg pojazdu	500 km (droga)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	bez przygotowania: pływający
Rowy (szer.)	0,6 m
Ściany (wys.)	0,4 m
Kąt podjazdu	60
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x 14,5 mm KPWT 1 x 7,62 mm PKT
Użytkownicy
Czechosłowacja. NRD. Węgry

PSZH-IV (węg. Páncélozott Szállító Harcjármű-IV, D-944, FUG-2, FUG-70) – węgierski transporter opancerzony powstały na bazie samochodu rozpoznawczego FUG.

Pojazd został po raz pierwszy publicznie zaprezentowany w 1966 roku. W 1970 roku zaprezentowano jego docelową wersję. Początkowo otrzymał nazwę FUG-2 (na zachodzie oznaczony jako FUG-70), oznaczenie fabryczne wozu to D-944. Do produkcji został wprowadzony na początku lat 70. XX wieku, a ostatnie egzemplarze opuściły fabrykę w połowie lat 80.

PSZH-IV jest uzbrojoną i zmodernizowaną wersją pojazdu rozpoznawczego FUG. Na kadłubie transportera umieszczono wieżyczkę strzelecką z karabinem wielkokalibrowym 14,5 mm KPWT z zapasem amunicji wynoszącym 500 nabojów i sprzężonym z nim karabinem maszynowym 7,62 mm PKT z dwoma tysiącami nabojów. Kadłub zbudowany jest z płyt walcowanych, łączonych spawaniem o grubości maksymalnej 14 mm. Wieża, w której umieszczono uzbrojenie, napędzana była ręcznie, kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej wynosił od -5° do +30°. W nocy prowadzono ogień korzystając z aktywnych urządzeń noktowizyjnych. W pojeździe transportowano 6 żołnierzy, którzy opuszczali transporter przez boczne dwudzielne drzwi umieszczone po obu stronach kadłuba. Żołnierze mogli prowadzić ogień z wnętrza transportera przez cztery otwory strzeleckie w bokach kadłuba.

• PSzH-IV, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 3 (1998), s. 59-60, ISSN 1230-1655.