Pałac Potockich w Krzeszowicach – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pałac Potockich w Krzeszowicach
Zabytek: nr rej. A-432 z 23.07.1976[1]
Ilustracja
Fasada pałacu, widok od strony parku
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Krzeszowice

Typ budynku

pałac

Architekt

Franciszek Maria Lanci

Rozpoczęcie budowy

1850

Ukończenie budowy

1857

Pierwszy właściciel

Adam Józef Potocki

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Potockich w Krzeszowicach”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Potockich w Krzeszowicach”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Potockich w Krzeszowicach”
Położenie na mapie gminy Krzeszowice
Mapa konturowa gminy Krzeszowice, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Potockich w Krzeszowicach”
Położenie na mapie Krzeszowic
Mapa konturowa Krzeszowic, blisko centrum na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Potockich w Krzeszowicach”
Ziemia50°08′08,311″N 19°37′28,196″E/50,135642 19,624499
Multimedia w Wikimedia Commons
Pałac Potockich w Krzeszowicach
Wnętrza
Wnętrza
Wnętrza
Część wschodnia
Część zachodnia
Schody z pałacu, obecnie w Collegium Maius UJ (Stuba Communis)
Dziedziniec
Budynek gospodarczy

Pałac Potockich w Krzeszowicach – XIX-wieczna rezydencja Potockich herbu Pilawa położona w zachodniej części Krzeszowic, w pobliżu ulicy Ogrodowej w najwyższym punkcie tutejszego parku (290 m n.p.m.), nazywanej dawniej Górą Różaną[2].

Historia i architektura

[edytuj | edytuj kod]

Inicjatorem powstania pałacu był w I. poł. XIX w. właściciel Krzeszowic Artur Potocki. Pierwsze dwa projekty rezydencji powstały jednak jeszcze na zamówienie ks. Izabeli Lubomirskiej pod koniec XVIII w. W 1819 Artur Potocki zamówił plan pałacu u Charles’a Perciera i Pierre’a François Louisa Fontaine’a – budowniczych nowej części Luwru w Paryżu, ale projekt ten – ze względu na wysokie koszty realizacji – przekraczał możliwości finansowe zamawiającego[3]. Potocki zamówił projekt u Karla Schinkla, zmarł jednak przed jego zrealizowaniem. Budowę przeprowadził dopiero jego syn Adam Józef Potocki według projektu Franciszka Marii Lanciego (w pewnym stopniu czerpiącego z założeń Schinkla), zamówionego przez jego matkę Zofię z Branickich.

W 1850 z terenu budowy przeniesiono 35 zagrodników, którzy otrzymali wąskie pasy ziemi przy wzgórzu Solca (obecne parcele przy jednorzędowych wąskich bocznych uliczkach ul. Grunwaldzkiej). Pałac wzniesiony został w latach 1850–1857. Już rok później Adam Potocki zamówił plan przebudowy pałacu (u Filipa Pokutyńskiego), nie został on jednak zrealizowany, a wkrótce potem ukończono budowę według planów Lanciego. 20 września 1860 pałac został poświęcony przez księdza prałata Antoniego Rozwadowskiego[4].

Widok na pałac w Krzeszowicach, projekt Karla Schinkla z 1823, litografia z „Sammlung Architektonischer Entwürfe”, Berlin 1858

Pałac został zaprojektowany w modnym w pierwszej połowie XIX wieku stylu włoskim(inne języki), będącym eklektyczną syntezą historycznych stylów z Półwyspu Apenińskiego[potrzebny przypis]. Zbudowany został na wzniesieniu. W jego skład wszedł dwupiętrowy budynek główny z czterema narożnymi wieżami oraz dodatkowe skrzydła zamykające dziedziniec. Od wschodu wzniesiono ośmioboczną oranżerię połączoną z pałacem galeryjką, a przed główną fasadą – południową – obszerny taras widokowy. We wnętrzach cenny był zwłaszcza gabinet umeblowany meblami gdańskimi połączony schodami wykonanymi w tym samym stylu z częścią mieszkalną (obecnie schody te znajdują się w budynku Collegium Maius UJ (Stuba Communis) w Krakowie). Piękna była również sala balowa, w której do dziś zachowała się cenna dekoracja stiukowa. Pałac posiadał 228 pomieszczeń (charakter mieszkalny miało ok. 100 sal na piętrach). W wielu z nich Potoccy zgromadzili wartościowe zbiory malarstwa, rzeźby (dla posągu Merkurego Thorvaldsena zbudowano specjalny, połączony z pałacem ośmioboczny pawilon), rzemiosła artystycznego (np. kolekcja pasów kontuszowych) i pamiątek historycznych. Pierwsze i drugie piętro stanowiło część mieszkalną rezydencji, natomiast na parterze znajdowały się mające charakter muzealno-reprezentacyjny sale francuskie, pawilon-oranżeria, biblioteka i wspomniany już pokój gdański. W latach 1872–1873 Juliusz Kossak namalował obraz Powrót ze spaceru konnego w Krzeszowicach, a w 1877 Przed pałacem w Krzeszowicach, na których uwidocznił wejście od strony tarasu widokowego. Krzeszowickie zbiory znacznie ucierpiały podczas okupacji. Tuż po zakończeniu II wojny światowej właściciele podjęli nieudaną próbę wywiezienia ocalałej ich części za granicę. Sprawie tej ówczesne władze nadały duży rozgłos propagandowy[5].

Ciągłe przeróbki rezydencji trwały aż do 1870 (według projektu Friedricha Augusta Stülera i Parysa Filippiego). W 1871 zmieniono fasadę główną, a po 1893 przedłużono skrzydło zachodnie według projektu Zygmunta Hendla. Na przeł. XIX i XX w. dobudowano jeszcze skrzydło gospodarcze, tworząc dziedziniec gospodarczy[3].

Elewacja od strony dziedzińca

Potoccy przeprowadzili się tutaj w 1862 i w ich posiadaniu pałac znajdował się aż do II wojny światowej – tu znajdowało się centrum rodowe tzw. ‘krzeszowickiej’ linii Potockich. 1 kwietnia 1865 roku zmarł tutaj hr. Roman Załuski[6], dyplomata, urzędnik, działacz emigracyjny. W 1940 pałac stał się letnią rezydencją generalnego gubernatora Hansa Franka. Na jego polecenie dokonano przebudowy pałacu, dodając m.in. środkową klatkę schodową. Autorami przebudowy byli: Herbert Pohl, Koetgen i Horstmann[3].

Majątek wraz z pałacem został znacjonalizowany przez władze komunistyczne w czasie reformy rolnej. W pałacu siedzibę miał ośrodek szkolno-wychowawczy, a następnie dom opieki dla dzieci i młodzieży, w którym wychowywali się m.in. Sława Przybylska, Stefan Bratkowski, jego brat Andrzej Bratkowski i Jan Zaleski[7][8]. Wówczas rozpoczął się proces jego destrukcji. W latach 70. i 80. XX w. planowano utworzenie tutaj centrum rehabilitacyjnego, lecz zamierzenia tego nie zrealizowano – pałac stopniowo niszczał, cierpiąc szczególnie wskutek braku ogrzewania i wilgoci. Obecnie pałac jest praktycznie nieużywany.

Pałac jest otoczony przez park założony przez Adama Potockiego w 1849. Zajmuje teren 12 hektarów, i mimo iż jest zaniedbany od II wojny światowej, wciąż stanowi atrakcję Krzeszowic.

W 2006 kręcono tu zdjęcia do spektaklu Zwierzoczłekoupiór[9], a w 2007 do filmu Deklaracja nieśmiertelności[10].

W 2001 rodzina Potockich podjęła starania o zwrot nieruchomości, argumentując, że majątek nie powinien podlegać reformie rolnej, gdyż w pałacu nie prowadzono działalności rolniczej. W 2004 ówczesny wojewoda małopolski stwierdził w drodze decyzji administracyjnej, że majątek jednak jej podlegał. Od tego rozstrzygnięcia rodzina Potockich odwołała się do ministra rolnictwa. Ten uchylił skarżoną decyzję i przekazał sprawę wojewodzie do ponownego rozpatrzenia. W 2008 wojewoda małopolski Jerzy Miller orzekł, że majątek Potockich nie powinien podlegać dekretowi, a zatem powinien zostać zwrócony; jego decyzję podtrzymał minister rolnictwa[11]. Decyzja ta została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w 2013 roku potwierdził roszczenia spadkobierców[12].

Budynek w 1956 r. aktem Kl.V-111/9/56 został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. małopolskiego. [dostęp 2013-02-24].
  2. ↑ Osadnctwo i krajobraz pod red. Zdzisława Nogi, ZZJPK Kraków 1997, s. 62
  3. ↑ a b c Marek Żukow-Karczewski, „Przykra dolegliwość” księcia Anhalt Plesse, czyli rozkwit i upadek krzeszowickiego uzdrowiska, „Gazeta Krakowska”, 60 (13971) 1994.
  4. ↑ Czas 1860 nr 215 (20.09)
  5. ↑ Marek Żukow-Karczewski, Mieszkalne muzea – piękno utracone, „Gazeta Krakowska”, 13 VIII 1993 r., nr 186 (13798).
  6. ↑ „Czas”, 4 kwietnia 1865, s. 3.
  7. ↑ Dla nich też pałac był domem. [w:] przelom.pl Portal ziemi chrzanowskiej [on-line]. 2010-01-06. [dostęp 2012-02-08].
  8. ↑ (TP).
  9. ↑ Ja po prostu jestem stąd.... [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].
  10. ↑ Piotr Turkot: Na planie filmu Marcina Koszałki o Szalonym. wspinanie.pl, 2007-11-04. [dostęp 2017-02-19].; Na planie filmu „Deklaracja Nieśmiertelności”. wspinanie.pl, 2007-04-24. [dostęp 2017-01-02].
  11. ↑ Krzeszowice wracają do Potockich. rp.pl, 2009-12-01. [dostęp 2013-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-30)].
  12. ↑ Rodzina Potockich wróci do Krzeszowic. rp.pl, 2013-06-06. [dostęp 2013-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-10)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pałac_Potockich_w_Krzeszowicach&oldid=74939437”