Pałecznica sklerotowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pałecznica sklerotowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	pałecznicowate
Rodzaj	pałecznica
Gatunek	pałecznica sklerotowa
Nazwa systematyczna
Typhula sclerotioides (Pers.) Fr. Epicrisis systematis mycologici (Upsaliae): 585 (1838) [1836-1838]
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałecznica sklerotowa (Typhula sclerotioides (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny pałecznicowatych (Typhulaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Typhula, Typhulaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten opisał Christiaan Hendrik Persoon w 1822 r. nadając mu nazwę Phacorhiza sclerotioides^[1]. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Elias Fries w 1838 r. przenosząc go do rodzaju Typhula^[1].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[2]

Znane jest występowanie pałecznicy sklerotowej w Europie, Ameryce Północnej i Indiach^[3]. W zestawieniu wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski Władysław Wojewoda przytoczył 10 stanowisk tego gatunku z uwagą, że jego rozprzestrzenienie i stopień zagrożenia nie są znane^[2].

Występuje w lasach, na polanach i leśnych drogach, gdzie rozwija się na leżących na ziemi liściach, martwych i próchniejących gałązkach drzew, krzewów i pędach roślin zielnych. W Polsce notowana na pędach miłosnej górskiej, topoli osiki, robinii akacjowej i śnieguliczki białej^[2].