Żarlinek południowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Żarlinek południowy

Paederus schoenherri
Czwalina, 1889
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	żarlinki
Plemię	Paederini
Podplemię	Paederina
Rodzaj	Paederus
Podrodzaj	Paederus (Harpopaederus)
Gatunek	żarlinek południowy
Multimedia w Wikimedia Commons

Żarlinek południowy^[1] (Paederus schoenherri) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.

Gatunek ten został opisany w 1889 roku przez Gustava Czwalinę^[2].

Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 8,5, do 10 mm. Głowę charakteryzuje głębokie, duże, a na skroniach gęste punktowanie. Czułki mają czarne wierzchołki. Głaszczki szczękowe mają czarniawe wierzchołki ostatnich członów. Przedplecze ma boczne brzegi delikatnie i tylko w części tylnej obrębione. Pokrywy są krótsze od przedplecza, ku tyłowi wyraźnie rozszerzone, o zredukowanych barkach. Odległości między punktami na pokrywach są znacznie większe niż średnice tych punktów. Tylna para skrzydeł zupełnie zanikła. Ubarwienie odnóży cechują czarne wierzchołki ud^[3].

Owad znany z Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Bułgarii i południowej Rosji^[2] (Kaukazu). Gatunek górski, ciepłolubny. Zasiedla piaszczyste i żwirowate pobrzeża potoków i stawów oraz nasłonecznione stanowiska w okolicach wód, zwłaszcza o podłożu wapiennym^[4][3].