Palomides – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Palomides – w legendach arturiańskich rycerz saraceński na dworze króla Artura. Jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu.

Jego ojcem był Esklabor, król Babilonu, który w Rzymie uratował życie cesarza, a następnie w Anglii zaprzyjaźnił się z królem Pellinore'em. Braćmi Palomidesa byli Sir Safir i Sir Segwarides. Palomides poświęcił się głównie zaciekłej rywalizacji o rękę księżniczki Izoldy z Irlandii, przez co stał się wrogiem Tristana. Po śmierci Pellinore'a brał udział w poszukiwaniu Ujadającej Bestii, którą w końcu zabił dzięki pomocy Lancelota i Galahada.

Jego postać wymyślił Thomas Malory do Le Morte d'Arthur. Po wykryciu romansu Lancelota i Ginewry, Palomides i Safir towarzyszą Lancelotowi w podróży do Francji. Tam Lancelot uczynił Palomidesa księciem Prowansji. Palomides zostaje zabity przez Gawaina podczas wyprawy w poszukiwaniu Graala.

Postać sir Palomidesa jest świadectwem tego, że kształt legend arturiańskich jest wynikiem nakładania się tradycji z różnych okresów historycznych (w tym przypadku kontaktów chrześcijaństwa z islamem).