Paul Seymour – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paul Seymour

24, 25, 8, 5
rzucający obrońca/niski skrzydłowy
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1928 Toledo
Data śmierci	5 maja 1998
Wzrost	185 cm
Masa ciała	82 kg
Kariera
Aktywność	1946–1960
Szkoła średnia	Woodward (Toledo, Ohio)
College	Toledo (1945–1946)
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1946–1947 Toledo Jeeps (NBL) 1947–1948 Baltimore Bullets (BAA) 1948 Syracuse Nationals (NBL) 1948 New Orleans Hurricanes (PBLA) 1948–1960 Syracuse Nationals BAA/NBA
Kariera trenerska Lata Drużyna 1956–1960 Syracuse Nationals 1960–1962 St. Louis Hawks 1965–1966 Baltimore Bullets 1968–1969 Detroit Pistons

Paul Norman Seymour (ur. 30 stycznia 1928 w Toledo, zm. 5 maja 1998) – amerykański koszykarz, obrońca, mistrz NBA^[1], uczestnik spotkań gwiazd^[2], wybierany do drugiego składu najlepszych zawodników NBA^[3].

Po ukończeniu szkoły średniej w 1946 zdecydował się kontynuować naukę oraz na Uniwersytecie Toledo. Zanim jednak do tego doszło zmienił zdanie i rozpoczął zawodowe występy w lidze NBL (National Basketball League). Jako debiutant notował średnio 3 punkty. Jego zespół odpadł co prawda już w pierwszej rundzie play-off (1/4 finału), dotarł jednak do finału turnieju World Professional Basketball(inne języki), rozgrywanego corocznie w Chicago. Wyłaniał on najlepszy zespół koszykarski w USA, bez względu na przynależność ligową lub jej brak. W finale gracze Jeeps zostali zmuszeni uznać wyższość zespołu Indianapolis Kautskys, przegrywając 47-62.

Sezon 1947/48 był najbardziej intensywnym w jego karierze, ponieważ w jego trakcie przyszło mu występować w trzech różnych ligach. Rozpoczął go w barwach Baltimore Bullets, z którymi rozegrał 22 spotkania sezonu zasadniczego, notując 3,5 punktu^[4]. Następnie powrócił do ligi NBL, gdzie zasilił skład Syracuse Nationals, z którymi rozegrał kolejne 30 spotkań sezonu zasadniczego, uzyskując 6,8 punktu, oraz zaliczając udział w rozgrywkach play-off. Seymour czuł się nieco zawiedziony, ponieważ Bullets zdobyli wtedy mistrzostwo BAA, a jemu nie było dane tego doświadczyć. Po zakończeniu rozgrywek NBL dołączył jeszcze do ligi PBLA (Professional Basketball League of America), dołączając do New Orleans Hurricanes. W trakcie ośmiu spotkań notował średnio 14,1 punktu (7), zostając liderem strzeleckim zespołu. Po 14 dniach liga została jednak rozwiązana. Wraz z klubowym kolegą Normem Rosenem został wybrany do II składu All-PBLA.

W 1948 dołączył do zespołu Syracuse Nationals, w którym występował już do końca swojej kariery. W 1950 oraz 1954 dotarł do finałów NBA, jednak po tytuł mistrzowski sięgnął dopiero w 1955^[1]. W międzyczasie brał trzykrotnie udział w NBA All-Star Game^[2]. Zaliczono go też dwukrotnie do drugiego składu najlepszych zawodników NBA^[3]. W latach 1956–1960 pełnił funkcję tzw. grającego trenera Nationals. Karierę zawodniczą zakończył w 1960 roku, poświęcając się wyłącznie pracy trenerskiej.

W 1961 roku poprowadził St. Louis Hawks do finałów NBA. Nie sprostali oni jednak prowadzonym przez Reda Auerbacha Boston Celtics, ulegając im w rezultacie 1-4^[5]. W późniejszych latach był jeszcze trenerem Baltimore Bullets oraz Detroit Pistons.

NBL

• Wicemistrz turnieju World Professional Basketball (1947)^[6]

PBLA

• Wybrany do II składu PBLA (1948)^[7]

NBA

• Mistrz NBA (1955)^[1]
• 2-krotny wicemistrz NBA (1950, 1954)^[1]
• Uczestnik meczu gwiazd:
  • NBA (1953–1955)^[2]
  • Legend NBA (1964)^[8]
• 2-krotnie zaliczany do II składu NBA (1954, 1955)^[3]
• Lider play-off w skuteczności rzutów wolnych (1953)^[9]

Trenerskie

• Wicemistrz NBA (1961)^[1]

• Profil na NBA.com. stats.nba.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-26)]. (ang.)
• Statystyki na basketball-reference.com (ang.)