Paweł Gużyński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paweł Gużyński
Ilustracja
Przystanek Woodstock 2017
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

21 czerwca 1968

Magister Studentów i Mistrz Nowicjatu dominikanów w Niderlandach
Okres sprawowania

od lutego 2020

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Inkardynacja

dominikanie

Śluby zakonne

Odznaczenia
Krzyż Wolności i Solidarności

Paweł Gużyński (ur. 21 czerwca 1968[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, kaznodzieja, rekolekcjonista i liturgista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z Torunia. Z wykształcenia technik budowy dróg i mostów. W młodości przez 12 lat grał w piłkę nożną w klubie Elana Toruń[2]. W 1988 r. włączył się w działalność toruńskiego oddziału Ruchu „Wolność i Pokój”. Zajmował się kolportażem ulotek i wydawnictw podziemnych. 30 listopada 1988 r. został zatrzymany przez SB za przenoszenie nielegalnych wydawnictw. Sprawę skierowano do kolegium ds. wykroczeń w Toruniu. 2 grudnia 1988 r. został zwolniony i ukarany grzywną. Odmówił zastępczej służby wojskowej na warunkach zaproponowanych przez władzę.

Po 1989 r. wstąpił do klasztoru dominikanów[3]. Był duszpasterzem akademickim w Poznaniu i Rzeszowie, i przeorem klasztoru dominikanów w Łodzi (2012–2015). Prowadził program Rozmównica w telewizji Religia.tv. Współpracował z kanałem internetowym BoskaTV (był członkiem jego rady programowej)[4], gdzie m.in. prowadził wideoblog Mimochodem[5]. Tworzył też bloga w serwisie Natemat.pl[6].

Niektóre z jego wypowiedzi medialnych wzbudzały kontrowersje, zwłaszcza te, w których ostro krytykował niektórych biskupów, Episkopat Polski czy innych kapłanów i zbyt bliskie związki Kościoła z polityką. Kilkukrotnie był za nie dyscyplinowany przez władze zakonne[7][8], prowincjał dominikanów, o. Paweł Kozacki, powołał w 2019 r. komisję do zbadania jego wypowiedzi. Wyników jej prac nie ujawniono, a o. Gużyńskiego w lutym 2020 r. skierowano na pięcioletnią kadencję mistrza nowicjatu i wychowawcy studentów dominikańskich w Rotterdamie w Holandii[9][3][10]. W lipcu 2024 r. został członkiem wspólnoty dominikanów we Wrocławiu[11].

W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Uroczystość jubileuszowa 35-lecia Niezależnego Zrzeszenia Studentów UMK. kujawsko-pomorskie.pl. [dostęp 2018-08-22].
  2. Były piłkarz Elany Toruń został... przeorem dominikanów, www.torun.sport.pl, 11 marca 2012 [zarchiwizowane 2017-02-06].
  3. a b Joanna Żarnoch-Chudzińska, Nie bał się mówić o grzechach kościelnych hierarchów. Ojciec Paweł Gużyński wyjeżdża z Polski [online], lodz.wyborcza.pl, 16 lutego 2020 [dostęp 2024-08-14].
  4. Idea, BoskaTV [zarchiwizowane 2021-07-29].
  5. Paweł Gużyński, Mimochodem, BoskaTV [zarchiwizowane 2021-09-26].
  6. Paweł Gużyński, Moje wpisy [online], 2012–2016, Natemat.pl [dostęp 2024-08-14].
  7. Arkadiusz Jastrzębski, Dominikanin stanie przed komisją. Zakaz medialny dla o. Pawła Gużyńskiego? [online], wiadomosci.wp.pl, 9 września 2017 [dostęp 2024-08-14].
  8. Piotr Pacewicz, O. Gużyński: Żądamy dymisji od abp. Jędraszewskiego. Za tę akcję dominikanin uciszony na 3 tygodnie [online], OKO.press [dostęp 2024-08-14].
  9. Znany dominikanin opuszcza Polskę. Nowe zajęcie znalazł w Rotterdamie [online], Onet Łódź, 16 lutego 2020 [dostęp 2024-08-14].
  10. Arkadiusz Jastrzębski, Ojciec Paweł Gużyński wyjechał z Polski. Kilka lat za granicą [online], wiadomosci.wp.pl, 16 lutego 2020 [dostęp 2024-08-14].
  11. Ogłoszenia. XIII Niedziela Zwykła 30.06.2024 [online], Klasztor Dominikanów we Wrocławiu, 29 czerwca 2024 [dostęp 2024-08-14].