French
DeutschPenicillium commune – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Morfologia Penicillium sp. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | Penicillium commune |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium commune Thom Bull. U.S. Department of Agriculture, Bureau Animal Industry 118: 56 (1910) | |
Penicillium commune Thom – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
- Penicillium commune var. lunzinense Svilv. 1941
- Penicillium cyclopium f. album (G. Sm.) Fassat. 1974
- Penicillium cyclopium var. album G. Sm. 1951
- Penicillium flavoglaucum Biourge, 1923
- Penicillium lanosoviride Thom 1930
- Penicillium lanosoviride var. lunzinense Svilv. 1941
- Penicillium verrucosum var. album (G. Sm.) Samson, Stolk & Hadlok 1976[2].
Morfologia i fizjologia
[edytuj | edytuj kod]Anamorfa P. comune to grzyb mikroskopijny tworzący na powierzchni nalot potocznie zwany pleśnią. Z tworzących go strzępek wyrastają prostopadle do nich konidiofory, które na szczycie rozwidlają się wielokrotnie[3]. Mają zwykle długość od 200 do 400 μm i szorstką powierzchnię. Konidia mają średnicę od 3,5 do 5,0 μm, są kuliste, gładkie, matowe, szaro-zielone lub szaro-turkusowe i powstają w nieuporządkowanych łańcuszkach bazypetalnych. Teleomorfa nie jest znana[4].
Hodowla na różnych podłożach jest jedną z metod identyfikacji gatunków rodzaju Penicillium[3]. P. commune wyróżnia się szybkim wzrostem na agarze neutralnym z sacharozą kreatynową (CSN), powolnym tempem wzrostu na agarze z ekstraktem słodowym (MEA) oraz ograniczonym wzrostem na pożywce Czapka (CZA) i agarze z ekstraktem drożdżowym Czapek (CYA). Wygląd kolonii na MEA waha się od miękkich, aksamitnych i rosnących jednocześnie do ziarnistych i ledwo rosnących. Spodnia strona kolonii wytworzonych na MEA ma kolor jasnożółty i słoneczno-żółty. Kolonie na CZA i CYA wahają się od miękkich i aksamitnych do lekko puszystych z obecnym wysiękiem, który może być przezroczysty do brązowego. Ponadto spód kolonii hodowanych na CZA i CYA ma kolor kremowy lub matowożółty do brązowożółtego. Zaobserwowano również produkcję fioletowego pigmentu[4].
Optymalna temperatura dla gatunku to 25 °C, maksymalna granica to 37 °C, jednak P. commune, podobnie jak wiele innych gatunków Penicillium, może rozwijać się w temperaturach występujących w lodówkach[5]. Minimalna aktywność wody dla kiełkowania i wzrostu P. commune wynosi 0,83[6]. Gatunek grzyba nie wykazuje oznak wzrostu w środowiskach składających się z 20% dwutlenku węgla i mniej niż 5% tlenu, ale w obecności 80% dwutlenku węgla i 20% tlenu istnieją oznaki ograniczonego wzrostu[5].
Występowanie i znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Stwierdzono występowanie P. commune w Ameryce Północnej, Europie i Azji[7].
Jest znany jako jeden z najczęstszych gatunków powodujących pleśnienie serów. Sery są najczęstszym miejscem jego występowania, ale rozwija się również na innych produktach spożywczych. Stwierdzono jego występowanie w następujących produktach mięsnych i roślinnych zawierających tłuszcze: orzechy, margaryna, sfermentowane kiełbasy, jogurt, śmietana, laktoza w proszku, ciasta o wysokiej zawartości tłuszczu, dojrzewająca włoska szynka i mąka. Powoduje ich psucie się i wytwarza mykotoksyny: kwas cyklopiazonowy i regulazynę A i B[5]. Często występuje jako pleśń rosnąca na produktach mięsnych peklowanych na sucho[8]. Podawano występowanie P. commune także na jabłkach i gruszkach, jako jednego z gatunków Penicillium powodujących mokrą zgniliznę jabłek[9]. Rozwijająca się w produktach spożywczych grzybnia P. commune wytwarza substancje o zapachu podobnym do fenolu i powoduje zepsucie ich smaku[5]. W Polsce gatunek notowany był na ścianach budynków, w ziemi, na nasionach i korzeniach drzew[10].
Wykorzystywany jest do produkcji serów pleśniowych[11].
Chociaż gatunek ten nie wytwarza penicyliny, wykazano, że ma działanie przeciwpatogenne. W warunkach laboratoryjnych znacząco zmniejszał liczbę bakterii pałeczki ropy błękitnej Pseudomonas aeruginosa i gronkowca złocistego Staphylococcus aureus, wykazał się także zdolnością do produkcji lowastyny i poprawy antybiotycznego działania oksacyliny. P. commune okazał się nowym obiecującym źródłem w produkcji antypatogennych produktów do zastosowań medycznych[12].
W badaniach prowadzonych w 2014 r. stwierdzono, że gatunek ten może być wykorzystany do przemysłowej biodegradacji zużytego oleju[13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-19] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
- ↑ a b Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ a b Ch. Thom, Penicillium commune, „U.S.D.A. Bureau of Animal Industry Bulletin”, 118, 1910, s. 56.
- ↑ a b c d John I. Pitt, Hocking, Ailsa D., Fungi and Food Spoilage'', wyd. 3rd ed., Dordrecht: Springer, 2009, s. 237–238, ISBN 978-0387922065.
- ↑ Robert A. Samson i inni, Introduction to Food- and Airborne Fungi, wyd. 6th ed., Waszyngton: U.S.: American Society Microbiology, 2001, s. 177, 180, 183, 198, 307, 309, 315, 323, ISBN 978-9070351427.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2020-10-20].
- ↑ Federico Laich, Francisco Fierro, Juan F Martín, Production of Penicillin by Fungi Growing on Food Products: Identification of a Complete Penicillin Gene Cluster in Penicillium griseofulvum and a Truncated Cluster in Penicillium verrucosum, „Applied and Environmental Microbiology”, 68 (3), 2002, s. 1211–1219, DOI: 10.1128/aem.68.3.1211-1219.2002, PMID: 11872470, PMCID: PMC123731 [dostęp 2020-10-20].
- ↑ Apple and Pear Disease – Blue Mold [online] [dostęp 2020-10-18].
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 443, ISBN 978-83-89648-75-4.
- ↑ A. Barry, A. Tamime, Technology of Cheesemaking [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
- ↑ L. Diblasi i inni, Penicillium commune metabolic profile as a promising source of antipathogenic natural products, „Natural Product Research”, 29 (23), 2015.
- ↑ A. Esmaeili, E. Sadeghi, The efficiency of Penicillium commune check for this species in other resources for bioremoval of industrial oil, „International Journal of Environment Science and Technology”, 11 (5), 2014, s. 1271–1276 [dostęp 2020-10-20] (ang.).