Permeancja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Permeancja (przewodność magnetyczna) obwodu magnetycznego – miara charakteryzująca stopień, z jakim materiał pozwala na przepływ strumienia magnetycznego. Wyraża się ją stosunkiem całkowitego strumienia magnetycznego do siły magnetomotorycznej (wyrażonej w amperozwojach) w obwodzie magnetycznym. Permeancja jest odwrotnością reluktancji. Jest wprost proporcjonalna do przekroju poprzecznego i odwrotnie proporcjonalna do długości obwodu. Permeancja jest pojęciem analogicznym do konduktancji. Jednostką permeancji w układzie SI jest henr (tak samo jak indukcyjności, ale oba pojęcia są od siebie różne).

Permeancja może być opisana:

${\displaystyle {\frac {\Phi }{F}}=\Lambda ,}$

gdzie:

${\displaystyle \Lambda }$ – permeancja,

${\displaystyle \Phi }$ – strumień magnetyczny,

${\displaystyle F}$ – siła magnetomotoryczna wyrażona w amperozwojach

lub:

${\displaystyle {\frac {\mu \mathrm {A} }{l}}=\Lambda ,}$

gdzie:

${\displaystyle \Lambda }$ – permeancja,

${\displaystyle \mu }$ – Przenikalność magnetyczna materiału,

${\displaystyle A}$ – przekrój poprzeczny obwodu wyrażony w metrach kwadratowych,

${\displaystyle l}$ – długość obwodu w metrach.

Permeancja jako odwrotność reluktancji:

${\displaystyle \Lambda ={\frac {1}{\mathcal {R}}},}$

gdzie:

${\displaystyle {\mathcal {R}}}$ – reluktancja.