Petro Mirczuk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Petro Mirczuk

Петpо Мірчук

Petro Mirczuk jako więzień KL-Auschwitz 1942
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1913 Dobrowlany, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	16 maja 1999 Filadelfia, Pensylwania, USA
Zawód, zajęcie	prawnik, historyk
Narodowość	ukraińska
Multimedia w Wikimedia Commons

Petro Jurijowycz Mirczuk, ukr. Петро́ Ю́рійович Мірчу́к, ps. „Zalizniak” (ur. 26 czerwca 1913 w Dobrowlanach, zm. 16 maja 1999 w Filadelfii^[1]) – doktor prawa, nauk politycznych i filozofii, ukraiński działacz społeczny i nacjonalistyczny, historyk, dziennikarz.

W latach 1932–33 i 1937-39 student Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Był członkiem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów od jej powstania. Brał udział w wydawaniu „Biuletynu Krajowej Egzekutywy OUN na ziemiach zachodnioukraińskich” i czasopism OUN: Mołode Seło (ukr. Молоде Селo) i Nasz switohljad (ukr. Наш світогляд). Był referentem Krajowej Egzekutywy OUN. W latach 1933–1939 był kilkakrotnie aresztowany przez polską policję za działalność w ukraińskim ruchu nacjonalistycznym.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę i rozpoczęciu okupacji niemieckiej w Polsce wyjechał do Pragi, gdzie w latach 1939 – 1941 kontynuował studia na Wolnym Uniwersytecie Ukraińskim. 26 czerwca 1941 uzyskał stopień naukowy doktora praw i nauk politycznych.

Po krótkim pobycie w Wiedniu, w końcu sierpnia 1941 udał się nielegalnie do Lwowa, zajętego 30 czerwca przez Wehrmacht po ataku Niemiec na ZSRR. We wrześniu 1941 aresztowany przez Gestapo. Więziony w więzieniu przy Łąckiego we Lwowie, następnie w krakowskim więzieniu Montelupich. 20 lipca 1942 osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz (nr oboz. 49734). 17 stycznia 1945 ewakuowany w marszu śmierci z Auschwitz-Birkenau. Po czterech dniach marszu pieszego i dwóch dniach transportu koleją przybył 24 stycznia 1945 do KL Mauthausen-Gusen. 6 maja 1945 został wyzwolony w Ebensee wraz z innymi więźniami obozu przez armię amerykańską.

W latach 1945–1946 był przewodniczącym emigracyjnego Centralnego Związku Studentów Ukraińskich, w latach 1948–1952 członkiem zarządu Zagranicznych Formacji OUN. Pozostała na terytorium USRR rodzina Mirczuka była poddana represjom NKWD-GUGB – w 1948 z rąk NKWD zginęli rodzice i starsza siostra, dwie młodsze siostry zostały skazane na 10 lat łagru i zesłane na Syberię.

W 1950 wyemigrował do USA. Pracował jako adwokat, dziennikarz, bibliotekarz, uczył nauk politycznych w koledżach. Prezes Związku Ukraińskich Więźniów Politycznych w USA, długoletni członek kierownictwa Ukraińskiego Komitetu Kongresowego Ameryki. Współredaktor pism: Визвольний шлях, Гомін України, Українська трибуна, Український самостійник. W 1969 uzyskał doktorat z filozofii na Wolnym Uniwersytecie Ukraińskim w Monachium.

W 1957 r. Mirczuk przedrukował w zbiorze: W szeregach UPA: zbiór wspomnień b. żołnierzy Ukraińskiej Powstańczej Armii rzekome wspomnienia Stelli Krenzbach pod tytułem: Dzięki UPA jeszcze żyję (Живу ще завдяки УПА). Tekst, opublikowany po raz pierwszy 10 października 1954 w gazecie Ukrainske Slovo (Buenos Aires) i listopadzie-grudniu 1954 w gazecie Наша мета w Toronto pod nazwiskiem Stella Krenzbach opisuje historię Żydówki, która wstąpiła do UPA. Próby odnalezienia śladów Krenzbach w Izraelu przez Filipa Friedmana zakończyły się niepowodzeniem. Bohdan Kordiuk w 1958 w recenzji książki Filipa Friedmana opublikowanej na łamach ukraińskiej prasy emigracyjnej (Suchasna Ukraina, Monachium), określił tę historię jako mistyfikację i stwierdził, że żaden ze znanych mu członków UPA nigdy o niej nie słyszał^[2][3].

 Osobny artykuł: Stella Krenzbach.

• Мірчук Петро w: Енциклопедія історії України: Т. 6. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2009, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2