Piec martenowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piec martenowski, piec Siemensa-Martina (potocznie: marten^{[potrzebny przypis]}) – hutniczy wannowy piec płomieniowy^[1] z odzyskiwaniem ciepła spalin. Opalany jest gazem czadnicowym otrzymywanym najczęściej przez zgazowanie w czadnicy węgla kamiennego. Odzyskiwanie ciepła (nagrzewanie powietrza i gazu) polega na okresowej zmianie kierunku wlotu do pieca martenowskiego powietrza i gazu oraz uchodzenia spalin, uzyskiwanej przez odpowiednie ustawienie zaworów rozrządczych.

Używany do wytapiania stali z surówki odlewniczej i złomu stalowego^[1].

Piec w 1856 został skonstruowany przez Carla Friedricha von Simensa i Carla Wilhelma von Siemensa^[2].

Nazwa pieca martenowskiego pochodzi od nazwiska francuskiego metalurga Pierre-Émila Martina, który w 1864 roku opracował proces wytapiania stali w piecu regeneratorowym^[3].

Pojęcie pieca martenowskiego pojawia się w piosence grupy Perfect „Autobiografia”^[4].

• wielki piec
• żeliwiak