Pikrynian ołowiu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pikrynian ołowiu(II)

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 2,4,6-trinitrofenolan ołowiu(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C12H4N6O14Pb
Inne wzory	Pb(C6H2N3O7)2
Masa molowa	663,41 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	25721-38-4
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie prawie nierozpuszczalny w innych rozpuszczalnikach słabo rozpuszczalny w acetonie i etanolu
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Inne kationy	pikrynian sodu, pikrynian amonu
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Pikrynian ołowiu(II) – organiczny związek chemiczny z grupy pikrynianów, sól kwasu pikrynowego i ołowiu na +2 stopniu utlenienia. Pikrynian ołowiu ma właściwości silnie wybuchowe, inicjujące.

Z powodu dużej wrażliwości mechanicznej nie znalazł szerokiego praktycznego zastosowania. Jedynie w czasie II wojny światowej Niemcy stosowali go w niewielkim zakresie do wyrobu zapalników elektrycznych.

Produkowano go przez dodanie kwasu pikrynowego do roztworu azotanu ołowiu.

• Tadeusz Urbański, „Chemia i technologia materiałów wybuchowych” Tom III, Wyd. MON, Warszawa, 1955.