Piotr Serafin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Serafin
Ilustracja
Piotr Serafin (2011)
Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1974
Sulęcin

Zawód, zajęcie

prawnik, urzędnik państwowy

Alma Mater

Szkoła Główna Handlowa, Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

podsekretarz stanu w UKIE (2008–2009), wiceminister spraw zagranicznych (2010–2014)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Komandor Orderu Zasługi (Rumunia)

Piotr Arkadiusz Serafin (ur. 12 stycznia 1974 w Sulęcinie[1]) – polski prawnik i urzędnik państwowy. W latach 2008–2009 podsekretarz stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, w 2010 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a w latach 2012–2014 sekretarz stanu w tym resorcie, w latach 2014–2019 szef gabinetu przewodniczącego Rady Europejskiej Donalda Tuska.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej oraz prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Kształcił się również podyplomowo na University of Sussex w zakresie integracji europejskiej.

Od 1998 był urzędnikiem w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W 2004 objął stanowisko dyrektora Departamentu Analiz i Strategii UKIE. Od 16 stycznia 2008 do 31 grudnia 2009 pełnił funkcję podsekretarza stanu w tym urzędzie. Po włączeniu UKIE w struktury Ministerstwa Spraw Zagranicznych 1 stycznia 2010 został powołany na podsekretarza stanu w MSZ. Odwołano go 18 lutego tego samego roku – został wówczas zastępcą szefa gabinetu Janusza Lewandowskiego, komisarza Unii Europejskiej ds. budżetu. 22 maja 2012 powrócił do resortu spraw zagranicznych w randze sekretarza stanu i jednocześnie pełnomocnika premiera ds. koordynacji udziału Prezesa Rady Ministrów w spotkaniach Rady Europejskiej (tzw. ministra ds. europejskich). Zakończył urzędowanie 24 września 2014. Po objęciu 1 grudnia tego samego roku przez Donalda Tuska stanowiska przewodniczącego Rady Europejskiej został szefem jego gabinetu[2][3]. Pełnienie tej funkcji zakończył w listopadzie 2019. Od 2020 do 2023 był dyrektorem w Sekretariacie Generalnym Rady UE odpowiedzialnym za transport, telekomunikację i energię[4]. 13 grudnia 2023 objął kierownictwo Stałego Przedstawicielstwem RP przy Unii Europejskiej w Brukseli w randze ministra pełnomocnego[5]; funkcję tę sprawował do października 2024.

13 sierpnia 2024 został ogłoszony kandydatem na stanowisko komisarza w tworzonej wówczas Komisji Europejskiej[6]. 16 sierpnia tego samego roku decyzja ta została zaakceptowana przez prezydenta RP Andrzeja Dudę[7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Piotr Serafin jest żonaty, ma dwie córki.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Premier Tusk przedstawił kandydaturę na unijnego komisarza. „Był moją prawą ręką” [online], tvp.info, 13 sierpnia 2024 [dostęp 2024-09-18].
  2. Wszyscy ludzie Tuska. Nowy szef Rady Europejskiej skompletował gabinet [online], dziennik.pl, 28 listopada 2014 [dostęp 2014-12-02].
  3. Gabinet Przewodniczącego Rady Europejskiej, european-council.europa.eu [zarchiwizowane 2015-09-25].
  4. Stały Przedstawiciel RP przy UE (p.o.), gov.pl [zarchiwizowane 2023-12-18].
  5. Komunikat MSZ, gov.pl, 14 grudnia 2023 [zarchiwizowane 2023-12-14].
  6. Premier odsłania karty. Piotr Serafin kandydatem na komisarza w KE [online], money.pl, 13 sierpnia 2024 [dostęp 2024-08-13].
  7. Aleksandra Wieczorek, Duda zdecydował ws. Piotra Serafina. Jest komunikat kancelarii [online], wp.pl, 16 sierpnia 2024 [dostęp 2024-08-17].
  8. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 listopada 2014 r. o nadaniu orderu (M.P. z 2015 r. poz. 60).
  9. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 czerwca 2005 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 67, poz. 932).
  10. Persoane Decorate [online], canord.presidency.ro [dostęp 2020-03-26] (rum.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]