Pismo ideograficzno-fonetyczne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pismo ideograficzno-fonetyczne – system pisma w którym obok siebie występują symbole oznaczające całe morfemy i pewne pojęcia (ideogramy) oraz symbole oznaczające dźwięki.

Do najstarszych takich systemów należą pismo chińskie, egipskie hieroglify, pismo klinowe z Mezopotamii, pismo Majów.

Systemy mieszane ideograficzno-fonetyczne są jedynym współcześnie używanym typem pisma, jednak proporcja części fonetycznej do ideograficznej ma się różnie. Z jednej strony są pisma takie jak polskie czy greckie (przeważnie fonetyczne, elementy ideograficzne są rzadkie, np. liczby), trochę dalej angielskie (zależność między zapisem a dźwiękiem istnieje, lecz jest niepełna), potem japońskie (występują znaki fonetyczne i ideograficzne), czy chińskie, w którym połowę pisma stanowią znaki ideo- i piktograficzne, a drugą połowę znaki piktofonetyczne; a na drugim końcu są rodzaje pisma ewidentnie ideograficzne, jak np. wczesne hieroglify egipskie.

• determinatyw