Teren budowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teren budowy (również plac budowy) – przestrzeń, w której prowadzone są roboty budowlane wraz z przestrzenią zajmowaną przez urządzenia zaplecza budowy^[1].

Na tym terenie znajdują się zarówno budowane obiekty, jak i wszystkie elementy tymczasowe: budynki administracyjne i socjalne, składy materiałów, drogi tymczasowe, warsztaty, tory szynowe dla żurawia itd.

W przypadku dużych budów teren budowy dzieli się na strefy oddzielne dla wszystkich podwykonawców (w przypadku odrębnych firm). Dla dobrej organizacji budowy i zagospodarowania placu budowy sporządza się tzw. plan zagospodarowania placu budowy.

Czynniki wpływające na wielkość i sposób zagospodarowania placu budowy:

lokalizacja obiektu,
rodzaj konstrukcji,
stosowane materiały,
czas trwania robót,
pory roku,
wyposażenie w maszyny i sprzęt,
technologia i organizacja budowy.

Przypisy

↑ Prawo budowlane, ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2351).

Bibliografia

Dyląg Zdzisław, Technologia i organizacja budowy

[1] Prawo budowlane, ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2351).

[1]