Placydia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Placydia
	cesarzowa zachodniorzymska
Okres	472
Jako żona	Olibriusza
Poprzedniczka	Aelia Eufemia
Następczyni	żona Juliusza Neposa
	Dane biograficzne
Ojciec	Walentynian III
Matka	Licynia Eudoksja
Mąż	Olibriusz
Dzieci	Juliana Anicja

Placydia – młodsza córka cesarza rzymskiego Walentyniana III, żona cesarza Olibriusza, matka Juliany Anicji. Jej starszą siostrą była Eudokia, żona Palladiusza, syna cesarza Petroniusza Maksymusa a także Huneryka, syna Genzeryka.

Po zdobyciu Rzymu w roku 455 przez Genzeryka, razem z matką Licynią Eudoksją i siostrą Eudokią, została przewieziona do Kartaginy^[1]. Po uwolnieniu około 461 roku, udała się do Konstantynopola, gdzie mieszkała do śmierci.

Wywód przodków

4. Konstancjusz III
	2. Walentynian III
5. Elia Galla Placydia
		1. Placydia
6. Teodozjusz II
	3. Licynia Eudoksja
7. Atena Eudokia

Przypisy

↑ Mirosław J. Leszka. Pokonałem Cię Juliano. Opowieść o bizantyjskiej damie. „Mówią Wieki”. 589, s. 13, 2 2009. Warszawa: Bellona SA. ISSN 1230-4018.

[1] Mirosław J. Leszka. Pokonałem Cię Juliano. Opowieść o bizantyjskiej damie. „Mówią Wieki”. 589, s. 13, 2 2009. Warszawa: Bellona SA. ISSN 1230-4018.

[1]