Pletyzmograf prąciowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pletyzmograf prąciowy (ang. penile plethysmograph) – typ pletyzmografu, który mierzy ilość krwi w prąciu.

Jest przeważnie używany do badania wielkości seksualnego podniecenia w zależności od zewnętrznych bodźców. Amerykańscy producenci sprzedają je do krajów takich jak: Brazylia, Chiny, Czechy, Kanada, Norwegia, Nowa Zelandia, Słowacja, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania.

Istnieją dwa rodzaje: wolumetryczny – mierzy zmiany ciśnienia powietrza w torbie nakładanej na prącie i obwodowy – służący do pomiaru zmian w obwodzie prącia.

Pletyzmograf prąciowy został wynaleziony przez Kurta Freunda w Czechosłowacji w latach 50. XX wieku^[1]. Jego pierwszym zastosowaniem było sprawdzanie orientacji seksualnej kandydatów do czeskiego wojska, którzy twierdzili, że są homoseksualni, chcąc uniknąć obowiązkowej służby w wojsku^[2] (do roku 1961 w Czechosłowacji mężczyźni o orientacji homoseksualnej byli wykluczeni ze służby wojskowej).