Pniaki (Chorzów) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pniaki

część miasta Chorzowa
Drewniany krzyż postawiony w 1902 roku przy ul. Opolskiej w Chorzowie-Pniakach
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miasto	Chorzów
W granicach Chorzowa	1868
SIMC	0938947
Położenie na mapie Polski Pniaki
Położenie na mapie województwa śląskiego Pniaki
Położenie na mapie Chorzowa Pniaki
50°18′35″N 18°56′12″E/50,309722 18,936667
Multimedia w Wikimedia Commons

Pniaki (śl. Pnioki) − oficjalna część miasta^[1], dawna kolonia robotnicza, założona w 1. połowie XIX wieku na północ od Królewskiej Huty, wydzielona ze Świętochłowic. Stanowi dziś część dzielnicy Chorzów II (rejon ul. Opolskiej i Mariańskiej).

Kolonia powstała około lat 30. XIX wieku na ziemiach, które należały do Karola Łazarza Henckel von Donnersmarcka^[2][3]. Pierwotna nazwa Pniaki^[3] pochodzi od karczowiska, tj. miejsca po wyciętym lecie, na którym powstała osada^[2]. Donnersmarck wydzierżawił teren dla 25 osadników w latach 30. XIX wieku; w 1840 roku Pniaki zamieszkiwało 145 osób, a w 1841 roku – przeszło 250^[2][3]. W kolonii znajdowało się kilka cegielni oraz szyb Maria (pot. Maryna^[3]) kopalni węgla kamiennego Król^[2].

Pierwotna zabudowa była skoncentrowana wokół obecnej ulicy św. Józefa w Chorzowie, pozostały po niej m.in.: drewniany krzyż, postawiony w 1902 przy ul. Opolskiej^[3] oraz kapliczka maryjna przy ul. Mariańskiej^[3], poświęcona w 1905 roku przez ks. Pawła Łukaszczyka, proboszcza parafii św. Barbary w Chorzowie^[2]. Kolona robotnicza Pniaki należała od 1841 roku do gminy Świętochłowice, następnie Pniaki były osobną gminą, a w 1868 roku wcielono ją do Królewskiej Huty^[2].

W 1907 roku zakończono budowę kościoła św. Józefa na terenie cmentarnym, który przynależał do Pniaków^[3].