Polski Bank Rozwoju – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polski Bank Rozwoju S.A.
Data założenia

1990

Data likwidacji

1998 przejęcie przez BRE Bank

Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Siedziba

Warszawa

Giełda

GPW

Symbol akcji

PBR

Polski Bank Rozwoju S.A. (PBR)bank inwestycyjny z siedzibą w Warszawie, działający od 1990 roku do 1998, kiedy połączył się z Bankiem Rozwoju Eksportu. Był pierwszym bankiem rozwoju w Polsce powstałym po 1989.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Bank otrzymał od Narodowego Banku Polskiego decyzję o wyrażeniu zgody na utworzenie banku w 1990, a działalność operacyjną rozpoczął rok później[1]. Pełnił rolę banku rozwoju i banku inwestycyjnego, m.in. oferował kredyty długoterminowe ze środków własnych oraz źródeł zewnętrznych (głównie zagranicznych, np. Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Banku Światowego jako pierwsza polska instytucja finansowa) w celu wspierania rozwoju polskiej gospodarki, w tym procesów prywatyzacji i modernizacji technicznej. Bank udzielał kredytów bezpośrednio oraz, przede wszystkim, poprzez inne banki komercyjne działające w Polsce, dzięki czemu pełnił rolę stymulującą na międzybankowym rynku pieniężnym[2][3][4]. Brał udział m.in. w udanej restrukturyzacji Stoczni Szczecińskiej. Jako pierwszy bank w Polsce zaoferował opcje na WIBOR[4].

Pierwszym prezesem zarządu banku został Wojciech Kostrzewa, który funkcję pełnił do 1995, kiedy zastąpił go Mieczysław Groszek[5][6].

W 1994, wspólnie z Westdeutsche Landesbank, włączył się do procesu restrukturyzacji Banku Morskiego, rozpoczęty z uwagi na jego złe wyniki finansowe i groźbę bankructwa. Restrukturyzacja zakończyła się sukcesem i bank został przygotowany do przejęcia przez Powszechny Bank Kredytowy[7][8][9].

W 1995 zadebiutował na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie[4].

W 1998 bank został przejęty przez Bank Rozwoju Eksportu[7]. Drugim bankiem zainteresowanym zakupem PBR był Skandinaviska Enskilda Banken[4].

W trakcie istnienia banku współpracowały z nim osoby pełniące później wysokie funkcje w sektorze finansowym i publicznym w Polsce, m.in. Stefan Cieśla (bankowiec, współpracownik NBP), Tadeusz Kościński (w latach 2019–2020 oraz 2021–2022 minister finansów, w latach 2020–2021 minister finansów, funduszy i polityki regionalnej w rządzie Mateusza Morawieckiego, w latach 2022–2023 sekretarz stanu w KPRM), Janusz Szlanta (przedsiębiorca) czy Paweł Wojciechowski (w 2006 minister finansów)[10][11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Internetowa baza tekstów prawnych OpenLEX [online], OPENLEX [dostęp 2023-02-08] (pol.).
  2. Paweł Wyczański, Marta Gołajewska, Polski system bankowy 1990-1994, Warszawa: Fundacja Friedricha Eberta, 1995, s. 81-82.
  3. Wiesława Włodarczyk-Guzek, Wsparcie Banku Światowego dla Polski, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica” (146), 1998, s. 100.
  4. a b c d Agnieszka Herdan, Joanna Czubała, Ocena połączenia Banku Rozwoju Eksportu S.A. i Polskiego Banku Rozwoju S.A. na podstawie Globalnego i Dziedzinowego Efektu Synergii, „Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości”, 11 (67), Warszawa: Stowarzyszenie Księgowych w Polsce. Rada Naukowa, 2002, s. 27-30.
  5. b, Dr Mieczysław Groszek [online], XI Cashless Congress [dostęp 2023-02-08] (pol.).
  6. Powołanie Wojciecha Kostrzewy do Zarządu Regionalnego Commerzbanku AG [online], pl.media.mbank.pl [dostęp 2023-02-08] (pol.).
  7. a b Nadzór bankowy 1989-2006 [online], s. 27, 33, 36, 50, 60.
  8. Fuzje i przejęcia to dla rynku bankowego chleb powszedni (wersja do druku) [online], zw.com.pl [dostęp 2023-02-07].
  9. Redakcja PRNews.pl, Fuzje i przejęcia to dla rynku bankowego chleb powszedni [online], PRNews.pl, 11 czerwca 2005 [dostęp 2023-02-07] (pol.).
  10. Ministerstwo Finansów, Curriculum Vitae – Tadeusz Kościński, 30 października 2020.
  11. Prof. Paweł Wojciechowski [online], CSM [dostęp 2023-02-08] (pol.).