Poputczik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Poputczik (rus. попутчик; pol. towarzysz podróży, ang. fellow traveller) – pojęcie stworzone przez Anatolija Łunaczarskiego i rozpowszechnione w znaczeniu pejoratywnym przez Lwa Trockiego, służące do określenia rosyjskich pisarzy inteligenckich z lat 20., którzy poparli rewolucję październikową. Do poputczików, szczególnie krytykowanych przez Rosyjskie Stowarzyszenie Pisarzy Proletariackich, którego krytycy zarzucali im obcość klasową, zaliczano głównie konstruktywistów, imażynistów oraz twórców z ugrupowań artystycznych takich jak Pieriewał, Sierapionowy Bratja i LEF^[1].

• pożyteczny idiota
• Były poputczik Miłosz – artykuł Sergiusza Piaseckiego opublikowany w 1951 r. w Wiadomościach^[2]

• Dwudziestolecie międzywojenne. red. Sławomir Żurawski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, seria: Epoki Literackie. ISBN 978-83-01-15509-4.