Prędkość początkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prędkość początkowa – umowna prędkość ruchu postępowego pocisku w momencie jego wylotu z przewodu lufy. Z uwagi na to, że lufa w tym momencie może się również poruszać (siła odrzutu), prędkość wylotowa mierzona jest względem lufy. Wartość prędkości wylotowej jest jedną z podstawowych charakterystyk balistycznych broni palnej, jej wartość jest o ok. 1-2% większa od rzeczywistej prędkości, jaką pocisk osiąga w chwili wylotu z lufy, tzw. prędkości wylotowej pocisku^[1]. Waha się w szerokich granicach we współczesnej broni palnej:

• dla pistoletów i rewolwerów wynosi ona 200-400 m/s;
• dla karabinów i karabinków 800-1000 m/s;
• dla armat przeciwpancernych do ok. 1800 m/s^[2].

Obliczanie prędkości wylotowej należy do głównego zadania balistyki wewnętrznej. Wyznacza się ją mierząc średnią prędkość pocisku na torze lotu poza strefą powylotowego oddziaływania gazów, a następnie ekstrapolując tę wartość metodami balistyki zewnętrznej do wylotu lufy^[2].

• czasomierz balistyczny

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.

• Stanisław Torecki: 1000 Słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X. Brak numerów stron w książce