Problem przesunięcia sofy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Problem przesunięcia sofy – nierozwiązane do dziś zadanie, sformułowane przez austriacko-kanadyjskiego matematyka Leo Mosera w 1966 roku^[1]. Problem dotyczy znalezienia kształtu sofy o jak największym polu A, tak aby można było ją przesunąć w korytarzu o kształcie litery L szerokości 1. Otrzymane pole „A” jest określane jako „stała sofy”. Dokładna wartość stałej A nie jest znana.

Uniwersytet w Aalborgu wykorzystuje problem przesunięcia sofy jako zadanie pilotażowe dla studentów pierwszego roku matematyki i informatyki. Muszą oni spróbować rozwiązać ten problem w grupach^[2].

Półkole o promieniu 1 spełnia warunki problemu i można je przesunąć przez narożnik. Pole takiej figury to ${\displaystyle \pi /2\,\approx \,1{,}570796327}$ i jest to łatwe do uzyskania dolne ograniczenie na wartość stałej sofy.

John Hammersley otrzymał większe dolne ograniczenie ${\displaystyle A\geqslant \pi /2+2/\pi \,\approx \,2{,}207416099,}$ tworząc sofę składającą się z dwóch ćwiartek kół po każdej stronie prostokąta 1 na 4/π, z wyciętym półkolem o promieniu ${\displaystyle 2/\pi }$^[3][4].

Matematyk Joseph L. Gerver znalazł sofę dającą jeszcze wyższe ograniczenie na stałą sofy: 2,219531669...^[5]

Hammersley dowiódł natomiast prostym argumentem, że stała sofy może wynosić najwyżej ${\displaystyle 2{\sqrt {2}}\,\approx \,2{,}8284}$^[6][7]. W 2017 roku Yoav Kallus i Dan Romik udowodnili nową górną granicę wynoszącą 2,37^[8].

• BartłomiejB. Pawlik BartłomiejB., Problem przesunięcia sofy, „Delta”, październik 2018, ISSN 0137-3005 [dostęp 2024-11-02] .