Projekcja Fischera – Wikipedia, wolna encyklopedia

D-glukoza w projekcji Fischera
Rzut cząsteczki na płaszczyznę

Projekcja Fischera − rodzaj projekcji chemicznej umożliwiającej prezentację konfiguracji absolutnej enancjomerów i diastereoizomerów.

Nazwa projekcji pochodzi od nazwiska noblisty Emila Fischera[1].

Wzór projekcyjny Fischera powstaje przez rzutowanie na płaszczyznę cząsteczki ustawionej następująco:

  1. pionowo do płaszczyzny rzutowania,
  2. atom centralny znajduje się w płaszczyźnie papieru,
  3. atomy leżące powyżej i poniżej atomu centralnego znajdują się pod płaszczyzną papieru,
  4. atomy leżące z lewej i z prawej strony atomu centralnego znajdują się nad płaszczyzną papieru,
  5. atom o najniższym lokancie znajduje się na górze.
Schemat zasady projekcji Fishera

Wzór cząsteczki w projekcji Fischera można obracać jedynie o 180° wokół osi prostopadłej do płaszczyzny papieru. Obrócenie go o 90° prowadzi do otrzymania wzoru drugiego enancjomeru.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nagrodę Nobla otrzymał w 1902 r. za prace dotyczące syntez cukrów i puryn.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]