Prus III – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prus III

Typ herbu	szlachecki
Zawołanie	Nagody
Pierwsza wzmianka	1461 (pieczęć), 1415 (zapis)

Prus III (Nagody) – polski herb szlachecki.

Tarcza w słup dzielona, w polu prawym czerwonym – wilczakosa srebrna ostrzem w dół ku środkowi obrócona, w polu lewym błękitnym – pół podkowy srebrnej z zaćwieczonym na nich półtorakrzyżem złotym, którego ramię dolne w prawo, w klejnocie noga zbrojna z ostrogą, w kolanie zgięta, stopą w lewo.

Syn księcia pruskiego (który na wiarę chrześcijańską przeszedł, a zaślubiwszy jedynaczkę, córkę Maslausa, herbowi swemu Prus, dwie wilczekosy przydał), gdy sobie zaślubił wielkiej fortuny dziedziczkę herbu Pobóg (Kasper Niesiecki wiąże herb Pobóg bezpośrednio z herbem Zagłoba oraz pośrednio z Jastrzębcem), herbowi swemu Prus II, jako i ojciec uczynił, połowę podkowy przydał. Potem, gdy potomek jego Sobor, mężnie na wojnie poczynając nogę utracił, król Bolesław złotą mu w nagrodę przysłał a na hełmie, już nie rękę ale nogę zbrojną, na pamiątkę dzielności jego, nosić pozwolił.

Herb ten inaczej nazywa się Nagody, to znaczy, że dla gód czyli wesela, odmiana tego herbu powstała.

W źródłach pisanych pierwszy raz w 1415 – proklamacja Napora.

Znana jest tylko jedna średniowieczna pieczęć z 1461 – Ścibora z Gościańczyc.

Lista nazwisk rodów szlacheckich pieczętujących się herbem Prus z Herbarza polskiego od średniowiecza do XX wieku Tadeusza Gajla^[1]:

Andrzejewski, Augustowski.

Bacewicz, Bełdycki, Bissiński, Bogdański, Broszowiecki, Brzeziński, Budzyna, Byszyński-Jakiel.

Chładkowski, Chrzanowski, Czarnecki, Czarnowieński, Czarowieński, Czyrski.

Dawidowski, Dłużniewski, Dobrzyniecki.

Glaznocki, Glaznowski, Głowacki, Głuchowski, Gniewiński, Gościencki, Gościewicz, Groblewski, Grzybowski.

Jabłonowski, Jarnułtowski, Jarontowski, Jaruntowski.

Karmanowski, Karniński, Kodzioł, Kordzikowski, Korewicki, Korewicki, Korowicki, Kowalewski, Krakowieński, Kreczmer, Krzemieński, Krzemiński, Krzymiński, Kurewicki.

Lankuna, Latyński.

Łankuna, Łazarz, Łomski, Łomżski, Łomżyński, Łosowski, Łossowski.

Magdaleński, Manowski, Miński, Mlącki, Mlądzki, Młądzki, Młyński, Morozowicz, Mroczkowski, Mroziński, Mrozowicki, Mrozowski, Nagolski.

Napierkowski, Napiorkowski, Napiórkowski.

Ogrodzieński, Ogrodziński, Opacki, Ossowiecki.

Petrulewicz, Piottuch, Piotuch, Pisanka, Pisanko, Plewiński, Podleski, Podlewski, Prossewski, Proszewski, Prószewski, Prusiecki, Pruski, Prusakowski, Pruszkowski, Przechadzki, Przechalski, Puzewski, Pysznicki.

Radulski, Rossochacki, Rozenbark, Rudalski, Rudkowski, Rudzieński, Rudziński, Rzeczkowski.

Sobor, Strękowski, Studziński.

Tomikowski, Tymiński.

Uciąski

Wiczfiński, Wieciński, Wietwiński, Wiśniewski, Witwiński, Wotowski, Wrotnowski, Wyczfiński.

Załęski, Zaniewski^[2], Zdrodowski, Zdroikowski, Zglinicki, Zieliński, Zuchorski.

Żochowski, Żuchorski, Żukowski.

• Stanisław Jan Jabłonowski
• Karol Czarnecki

• lista herbów
• Czarneccy h. Prus III
• Kublicki, cz. h. Prus III odm.
• Krzemińscy
• Mrozowiccy h. Prus III

• Szymański, Józef, Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego, Warszawa 1993
• Bobrowicz, Jan Nepomucen, Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopisów, dowodów urzędowych, Tom I, Lipsk 1839-1846
• Chwalibińska, Jadwiga Ród Prusów w wiekach średnich, Toruń 1948

• J.Łyczkowski: Herby szlacheckie. Herb Prus III i herbowni (pol.)