Przypisy harwardzkie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przypisy harwardzkie (Harvard Referencing System) – system podawania źródeł w nawiasach znajdujących się bezpośrednio w tekście i zawierających – nazwisko autora, rok wydania, ewentualnie stronę – cytowanej publikacji. Inne nazwy to „system harwardzki”^[1] , „nazwisko/data”^[1] [2][3] lub „alfabetyczny”^[1] . Publikacja z takimi przypisami zawsze zawiera załącznik z alfabetycznie posortowaną szczegółową bibliografią.

Podstawowa forma przypisu harwardzkiego zawiera nazwiska autorów, rok publikacji i opcjonalnie, po przecinku, numer strony lub stron. Jeśli autorów jest więcej niż trzech, podaje się nazwisko pierwszego autora z dopiskiem i in.^[4]  (i inni) lub et al.^[1]  (łac. et alii), który jest stosowany w źródłach angielskojęzycznych^[3].

(Ciamciara 2012, s. 81) (Ciamciara i Kowalski 2001, s. 36, 42) (Ciamciara, Kowalski i Nowak 1989, s. 187) (Ciamciara i in. 1980, s. 11-14) 

W niektórych wariantach opcjonalne numery stron są oddzielone od nazwisk autorów i roku publikacji dwukropkiem^[4] .

(Ciamciara 2012: 81) (Ciamciara i Kowalski 2001: 36, 42) (Ciamciara, Kowalski i Nowak 1989: 187) (Ciamciara i in. 1980: 11-14) 

Dodatkowo w przypisie można zawrzeć informację o referowaniu dłuższego fragmentu^[4] :

(por. Ciamciara 2012: 81) 

jak również wskazać, że cytat jest powtarzany^[4] 

(cyt. za Ciamciara 2012: 81). 

Zaleca się również stosowanie nawiasów kwadratowych zamiast okrągłych^[2].

W przypadku gdy w jednym przypisie trzeba umieścić odwołanie do więcej niż jednej publikacji, to należy je wymieniać w kolejności chronologicznej:

(Ciamciara i in. 1990, s. 11-14; Ciamciara i Kowalski 2001, s. 36, 42) 

Jeśli autor dokonał więcej niż jedną publikację w tym samym roku, datę uzupełnia się o kolejne małe litery alfabetu dla odróżnienia, o którą publikację chodzi^[1] [4] :

(Kowalski 1990a, s. 11-14) (Kowalski 1990b, s. 88) 

oraz identyczny zabieg stosuje się w szczegółowej bibliografii załącznikowej.

Gdy cytowane są publikacje różnych autorów o tym samym nazwisku wydanych w tym samym roku, to dla ich odróżnienia stosuje się pierwszą literę imion autorów^[5]:

(A. Nowak 1990) (J. Nowak 1990) 

• System jest wygodny dla obeznanego czytelnika, gdyż nazwisko autora i rok wydania szybko wskazują publikację, do której odwołuje się dane dzieło^[6] .
• Brak numeracji ułatwia skład i aktualizację bibliografii o nowe pozycje.
• Brak przypisów dolnych ułatwia składanie dokumentów.

• Nadmierna liczba przypisów w tekście może rozpraszać czytelnika.
• Brak ścisłych reguł cytowania źródeł, gdy nie można wskazać autora publikacji.
• Mało czytelne cytaty w przypadku monografii na temat konkretnego autora, na przykład: Kowalski 1990a, Kowalski 1990b, Kowalski 1990c, Kowalski 1991a, Kowalski 1991b itd.

• przypis

• RobertR. Chwałowski RobertR., Typografia typowej książki, HELION, 2002, ISBN 83-7197-545-7 .
• M.M. Kowalska M.M., Przypisy: rodzaje i systemy [online], 28 października 2007 [dostęp 2012-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-28] .
• EdwardE. Radosiński EdwardE., Jak stosować przypisy [online], www.ioz.pwr.wroc.pl, 10 lutego 2011 [dostęp 2012-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-11] .
• AleksanderA. Walczak AleksanderA., Poradnik edytorski prac dyplomowych [online], www.am.szczecin.pl, 2012 [dostęp 2012-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-13] .
• Jerzy S.J.S. Wasilewski Jerzy S.J.S., Przypisologia w rozprawie [online], www.etnologia.uw.edu.pl, 2007 [dostęp 2012-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-11] .

• Styl harvardzki. Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. [dostęp 2012-10-08].
• Harvard System. Anglia Ruskin University Library. [dostęp 2012-10-07]. (ang.).
• Przypisy harwardzkie. www.adamszymanski.com.pl. [dostęp 2012-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].