Pseudowektor – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pseudowektor (wektor osiowy) – wielkość fizyczna, która przy ciągłych transformacjach układu odniesienia (takich jak translacja lub obrót) przekształca się jak wektor, natomiast przy odbiciu zwierciadlanym i symetrii środkowej transformuje się odmiennie (np. zmienia zwrot wektora).

Najprostszym sposobem utworzenia pseudowektora ${\displaystyle {\vec {p}}}$ w trójwymiarowej przestrzeni euklidesowej ${\displaystyle (\mathbb {R} ^{3})}$ jest iloczyn wektorowy wektorów ${\displaystyle {\vec {a}}}$ i ${\displaystyle {\vec {b}}}$^[1]:

${\displaystyle {\vec {p}}={\vec {a}}\times {\vec {b}}.}$

Najpopularniejszymi pseudowektorami w fizyce są wszystkie wektory wywodzące się od obrotu np.: moment pędu oraz prędkość kątowa łącznie z wektorami związanymi z polem magnetycznym.

Pseudowektory mogą być traktowane jako płaszczyzny zorientowane (macierze), których dopełnieniem jest pseudowektor.

O ile wektory zachowują się jak 1-formy, to pseudowektory zachowują się jak (n-1)-formy.

• forma różniczkowa
• wektor

• Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., Pseudovector, [w:] MathWorld, Wolfram Research [dostęp 2020-12-12]  (ang.).