Psychoterapia rodzin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Psychoterapia rodzin (family psychotherapy, family therapy) – rodzaj psychoterapii systemowej, przeznaczony dla członków nieprawidłowo funkcjonującej rodziny, której podstawowym celem jest wywołanie zmiany w zaburzonej strukturze rodziny i rozwiązanie konfliktów^[1]. Szczególnie istotne jest naprawienie relacji na wzór takich, jakie występują w rodzinie funkcjonalnej. Dlatego praca terapeutyczna koncentruje się na szacunku, prawidłowej komunikacji, budowaniu poczucia przywiązania i bliskości, rozumieniu różnic i potrzeb i skutecznym radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych^[2].

Aby terapia była skuteczna, gotowość do pracy z terapeutą muszą wyrazić wszyscy członkowie rodziny^[3].

Zalecana jest rodzinom dysfunkcjonalnym, u których zaobserwowano cechy działające destrukcyjnie na członków rodziny, takie jak^[4][2]:

• występowanie silnych konfliktów i zaprzeczanie konfliktom;
• brak intymności i więzi;
• złość, wzajemne oskarżanie;
• brak możliwości realizacji potrzeb poszczególnych członków rodziny;
• prowadzenie komunikacji w atmosferze konfliktu;
• występowanie kłamstw, tajemnic, zaprzeczanie rzeczywistości.