Publicystyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Publicystyka – subiektywne gatunki wypowiedzi w środkach komunikacji społecznej (prasa, radio, telewizja, internet, książka, wydawnictwa jednorazowe) na publicznie interesujące w danym momencie tematy. Typowe rodzaje publicystyki^[1]:

• pozaprasowa (traktaty, rozprawy, pisma ulotne)
• prasowa (artykuły, felietony, reportaże)
• radiowa, telewizyjna i filmowa

Wypowiedź publicystyczna interpretuje i ocenia fakty z przyjętego przez autora punktu widzenia, celem jej jest zaś wpływ na opinię publiczną^[1][2]. Dzieje publicystyki sięgają początków piśmiennictwa (retoryka rzymska), a szerokie jej rozpowszechnienie i masowość oddziaływania umożliwił najpierw wynalazek druku, potem radia, telewizji i wreszcie Internetu^[2].

Ze względu na temat wypowiedzi publicystykę dzieli się na^[1]:

• polityczną
• społeczną
• kulturalną
• naukową
• ekonomiczną.

Niemal wszystkie występują również w publicystyce radiowej i telewizyjnej (choć w telewizji np. terminem felieton filmowy oznacza się z reguły dowolną wstawkę filmową do programu studyjnego). Niemniej jednak, nowe środki przekazu mają również specyficzne dla siebie podgatunki publicystyczne (np. talk-show).

Elementy publicystyki znaleźć można również w literaturze pięknej oraz w innych rodzajach twórczości, jak film (kronika filmowa, plakat filmowy) czy plastyka (niektóre rodzaje plakatu, karykatura itd.)^[1][2].

Zobacz w Wikiźródłach kategorię Publicystyka

Zobacz hasło publicystyka w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Publicystyka

 Z tym tematem związana jest kategoria: Publicyści.