Punkt orientacyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł należy dopracować:

od 2012-06 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ usunąć/zweryfikować prawdopodobną twórczość własną.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Punkty orientacyjne (landmarks) – inaczej nazywane landmarkami, to łatwo rozpoznawalne obiekty środowiska architektonicznego (budynki, wieże, kościoły, sklepy) i łatwo rozpoznawalne twory natury o spektakularnym wyglądzie (wzniesienia, rozlewiska rzeki, zagłębienia terenu).
Jest to jeden z elementów mapy poznawczej, obok ścieżek, krawędzi, regionów i węzłów, wyróżniony przez Lyncha. Punkt orientacyjny to zatem wyróżniające się cechy otoczenia, które ułatwiają ludziom orientację, zazwyczaj zauważalne z dużych odległości. Przykładem punktu orientacyjnego może być np. Wawel czy Kościół Mariacki w Krakowie lub Zamek Królewski lub Pałac Kultury i Nauki w Warszawie.