Puszcza Świętokrzyska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Puszcza Świętokrzyska – puszcza położona w województwie świętokrzyskim i na południu województwa mazowieckiego. Nie jest zwartym kompleksem leśnym. Zajmuje obszar 53 000 ha lasów.

Obejmuje nadleśnictwa: Daleszyce, Skarżysko, Zagnańsk, Kielce (część), Łagów (część), Przysucha (część), Suchedniów (część) oraz Świętokrzyski Park Narodowy.

W średniowieczu Puszcza Świętokrzyska była własnością biskupów krakowskich. Graniczyła z Puszczą Pilicką i dawną Puszczą Radomską. W jej skład wchodziły obecne Lasy Włoszczowsko-Opoczyńskie, Puszcza Iłżecka i współczesna Puszcza Świętokrzyska.

• Suchedniowsko-Oblęgorski Park Krajobrazowy
  • Świnia Góra
  • Dalejów
  • Barania Góra

• Konecko-Łopuszniański Obszar Chronionego Krajobrazu
  • Skałki Piekło pod Niekłaniem

• Wykus
• Cis A
• Cis B

• Świętokrzyski Park Narodowy

• Opis części Puszczy. republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-29)].