Równanie Kelvina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Równanie Kelvina – równanie określające wielkość obniżenia lub podwyższenia ciśnienia pary nad meniskiem cieczy w zależności od jego krzywizny:

gdzie:

i – promienie krzywizny menisku w 2 prostopadłych do siebie płaszczyznach
napięcie powierzchniowe ciekłego adsorbatu,
objętość molowa adsorbatu,
stała gazowa,
temperatura bezwzględna,
ciśnienie pary nasyconej nad płaską powierzchnią ciekłego adsorbatu,
– ciśnienie pary nad meniskiem przy którym nastąpi kondensacja lub odparowanie.

Równanie nazwane zostało na cześć Williama Thomsona, znanego jako Lord Kelvin.

Wypukłość lub wklęsłość menisku

[edytuj | edytuj kod]
  • Jeżeli menisk jest wklęsły (np. wewnątrz poru adsorbentu) – we wzorze – wówczas następuje obniżenie ciśnienia pary przy którym następuje kondensacja lub odparowanie.
  • Jeżeli menisk ma kształt wypukły (np. powierzchnia kulistej cząstki stałej lub ciekłej) – we wzorze – ciśnienie pary konieczne do kondensacji lub odparowanie ulega podwyższeniu.
  • Jeżeli menisk ma kształt siodła to w zależności od wypadkowej obu krzywizn nastąpi podwyższenie lub obniżenie ciśnienia kondensacji pary.

Kształt menisku

[edytuj | edytuj kod]

Menisk cylindryczny

[edytuj | edytuj kod]

Dla menisku wewnątrz obustronnie otwartego poru cylindrycznego, można przyjąć: oraz stąd:

Menisk sferyczny

[edytuj | edytuj kod]

Dla menisku sferycznego, stąd:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]