RIM-66 Standard MR – Wikipedia, wolna encyklopedia

RIM-66 Standard MR
Ilustracja
Informacje podstawowe
Inne nazwy

SM-1MR / SM-2MR

Rodzaj systemu

przeciwlotniczy morski

Zwalczane cele

statki powietrzne

Warstwa obrony

średniego / dalekiego zasięgu

Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Raytheon

Wejście do służby

1968

Pociski
Rodzaje głowic

odłamkowa

Zasięg

RIM-66A: 46,25 km
RIM-66B: 67 km
RIM-66C: 74 km

Pułap plot.

RIM-66A: 45 – 15 240 m
RIM-66B: 19 050 m
RIM-66C: 24 385 m

System
Liczba pocisków

2, 1 lub wyrzutnie pionowe

RIM-66 Standard MR – seria amerykańskich morskich rakietowych pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu należących do rodziny pocisków Standard, produkowanych obecnie przez Raytheon. Obejmuje pociski SM-1MR i SM-2MR.

Historia i odmiany

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad rodziną pokrewnych konstrukcyjnie standardowych pocisków rakietowych podjęto w USA na początku lat 60. Pociski te początkowo powstały w dwóch odmianach: jednostopniowej średniego zasięgu RIM-66 Standard SM-1MR (medium range – średni zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-24 Tartar, oraz dwustopniowej dalekiego zasięgu RIM-67 Standard SM-1ER (extended range – wydłużony zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-2 Terrier[1].

SM-1MR

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wersja RIM-66A Standard SM-1MR miała zasięg 46,25 km i pułap zwalczanych celów od 45 do 15 240 metrów (150 – 50 000 stóp)[1]. Weszła do służby w 1968 roku, zarówno na nowych okrętach, jak i dostosowanych starszych[1].

Ulepszoną wersją była RIM-66B Standard SM-1MR, w której zastosowanie nowego silnika rakietowego o zmiennym ciągu (ang. dual thrust) zwiększyło zasięg o 45% i pułap o 25%[1]. Mogła ona zwalczać cele w odległości 67 km i na wysokości 19 050 m (62 500 stóp)[1].

SM-2MR

[edytuj | edytuj kod]

Drugą zasadniczą wersją pocisku średniego zasięgu była RIM-66C Standard SM-2MR, opracowana pod kątem nowych okrętów wykorzystujących zintegrowany system kierowania obroną powietrzną Aegis. Dzięki optymalizacji trajektorii lotu, zasięg pocisku jeszcze wzrósł i odpowiadał pierwszej wersji pocisku o wydłużonym zasięgu (SM-1ER)[2]. Wersja ta może zwalczać cele w odległości 74 km i na wysokości 24 385 m (80 000 stóp)[1].

Pocisk ten podlegał dalszym ulepszeniom w ramach poszczególnych serii produkcyjnych (ang. block). Pierwsza wersja Block I (RIM-66C) została wprowadzona w 1979 roku, Block II (RIM-66G/H) w 1984, a Block III (RIM-66L/M) w 1990 roku[3].

SM-2 MR Block 3

[edytuj | edytuj kod]

Pocisk przeciwlotniczy i przeciw pociskom samosterującym.


RIM-66 SM-2 MR Block IIIB
ilustracja
Przeznaczenie

pocisk przeciwlotniczy/ przeciwrakietowy

Operacyjność

od 1981

Długość

4,41 m

Średnica

34,3 cm

Rozpiętość

1,08 m

Masa

621 kg

Napęd

paliwo stałe
I stopień - United Techologies MK 72
II stopień - Atlantic Research Corp. MK 104 dual-thrust

Zasięg

167 km (90 Mm)

Naprowadzanie

radarowe (RF) + na podczerwień INS (IR)

Użytkownicy
USA, Japonia

Wersje pocisków SM-2 Medium Range Block III:

  • Block III - posiada procesor sygnału bardziej odporny na zagłuszanie elektromagnetyczne, nowy system napędowy i ulepszoną głowicę zbliżeniową-wybuchową mogącą niszczyć małe twarde cele.
  • Block IIIA - jest wyposażona w nową głowicę prętową i może niszczyć cele lecące na najniższym pułapie, posiada półaktywne naprowadzanie radarowe (RF).
  • Block IIIB - została opracowana w ramach programu Missile Homing Improvement Program (MHIP), i posiada dodatkowo poza naprowadzaniem RF, naprowadzanie na podczerwień IR. Dzięki zastosowaniu dwóch rodzajów naprowadzania pocisk ten jest bardziej odporny na zakłócanie[3].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Japonia zakupiła od USA 24 pocisków SM-2 Block IIIB Tactical STANDARD z odpowiednim oprzyrządowaniem i częściami zamiennymi za łącznie 40 milionów dolarów US. W pociski te są wyposażone niszczyciele rakietowe typu Kongō.

Jednostopniowy pocisk na paliwo stałe. Długość wynosi 4470 mm (RIM-66A) lub 4724 mm (B, C). Średnica kadłuba wynosi 343 mm, a rozpiętość brzechw 914 mm[1]. Masa pocisku wynosi 578,8 kg (RIM-66A) lub 608,7 kg (B, C)[1].

Pocisk rozwija prędkość ponad Ma 2[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275, 1278, 1984. (ang.). 
  2. A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275-1276, 1984. (ang.). 
  3. a b Maksymilian Dura. AEGIS - Najlepszy okrętowy system walki na świecie. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 3/2000, s. 56, marzec 2000. Magnum X. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).