Rada Ministrów (Księstwo Warszawskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Rada Ministrów Księstwa Warszawskiego powstała na zasadzie art. 8 i 13 konstytucji Księstwa, wobec niepowołania wicekróla, który miał bezpośrednio porozumiewać się z każdym z ministrów.

Na czele Rady stał Prezes. W jej skład wchodzili ponadto ministrowie: sprawiedliwości, spraw wewnętrznych, wojny, skarbu oraz policji. W początkowym okresie pełniła funkcję zastępcy króla, jednak dekretem z 24 grudnia 1807 ograniczono znacznie jej zadania: miała mieć ona za zadanie umożliwienie porozumiewania się ministrów w sprawach zastrzeżonych dla króla i nie miała prawa samodzielnie podejmować żadnych decyzji. Rada miała się zbierać "w przytomności" króla tylko na jego rozkaz, zaś w razie nieobecności władcy raz na tydzień.

Jednak ze względu na długotrwały pobyt króla Fryderyka Augusta w Saksonii jej faktyczna rola rosła - głównie kosztem Rady Stanu. Dekretem z 20 czerwca 1810 powierzona Radzie Ministrów została kontrola poszczególnych ministrów i całej administracji, a przed wyprawą Napoleona na Moskwę, dekretem Fryderyka Augusta z 26 maja 1812 została ona upoważniona do sprawowania władzy zwierzchniej w kraju w zastępstwie króla, jednak bez prawa dymisjonowania ministrów i dokonywania zmian w sądownictwie.

Akta Rady Ministrów z niewielkimi stratami przetrwały II wojnę światową i znajdują się w Archiwum Głównym Akt Dawnych, tworząc liczący 5 metrów bieżących zespół archiwalny Rada Ministrów Księstwa Warszawskiego.